Reggaemuffin

De afgelopen 2 dagen in puerto viejo waren top! Leuke mensen/goede sfeer, heerlijk eten en goed weer! Dat laatste daar hebben we echt geluk mee gehad. De afgelopen 10 dagen was hier namelijk alleen wind en regen. Daarvoor ook dikke storm geweest, dus het is ons blijkbaar allemaal gegund ;-)

Puerto viejo is net 'little jamaica'. Veel rasta's, overal klinkt reggaemuziek en zie je vlaggen, t-shirts van Bob Marley en ruik je de bekende geuren uit onze coffeeshops ;-) de mensen praten hier ook met een Jamaicaans accentje (jàh màhn)

De reis er naartoe heeft 14 uur in totaal geduurd en de olifantenpoot'n komen weer aardig id buurt. Tijdens deze bus-boot-bus-bus-tour hebben we andere mensen, andere landschappen en ander klimaat gezien. Het laat zien hoe veelzijdig Costa rica is en voor iedereen een aanrader, er is voor ieder wat wils hier.

Uiteraard hebben we weer een dagje strand gepakt. Ook al waren de weersvoorspellingen goed, je weet het hier nooit...het kan ineens omslaan en we willen natuurlijk niet ons bruine kleurtje in de laatste dagen verliezen en bleek terugkomen ;-)

'S avonds eten we bij flip flop. Toepasselijk, aangezien we 5,5 week hier alleen maar op hebben gelopen. Daarnaast zit deze tent al 2 avonden hartstikke vol, dus het eten is hier vast goed. Flipflop blijkt van een deutsche eigenaresse te zijn en nadat we dat in de gaten hebben, merken we op dat de hele toko vol zit met Duitsers. In Costa rica (en Cuba) veel Duitsers. Bij onze bestelling 'indonesian curry' vraagt de eigenaresse of we uit Nederland komen? Het schijnt dus dat vrijwel alle Nederlanders voor de Indonesian curry gaan...nadat ze ons van de curry vertelde werden we natuurlijk nieuwsgierig naar wat de rest van de toko (de Duitsers) op hun bord hadden liggen...spaghetti.

De laatste dag vroeg op om een fiets te huren. Om 8 uur is nog alles dicht en lijkt het hier rond 9 pas op gang te komen. Gelukkig is een verse bakker wel open, dus eerst wat lekkere broodjes scoren. We fietsen door naar het Jaguar Rescue Centre. Dit opvangcentrum voor gewonde en ouderloze dieren is maar 2 uurtjes per dag open voor bezoekers en is een compleet vrijwillige organisatie. Al het geld gaat naar de dieren die het hard nodig hebben. Met een gids lopen we door het park heen en zien we allerlei Costa ricaanse diertjes. Het park heeft een aantal hectare regenwoud opgekocht en probeert zoveel mogelijk alle dieren weer zelfredzaam te maken.

Een geslaagd bezoekje en zo blij dat we zijn. fietsen we door naar Manzanillo (zo'n 11km) en worden we meerdere malen onderweg verblijdt met wilde aapjes en ook een luiaard!! Heel hoog id boom, ondersteboven...te chillen ?? Bijna aangekomen in Manzanillo horen we een luidt gebrul...hetzelfde gebrul dat we hoorde in manuel antonio en waarvan Ramona dacht dat het een Jaguar was....geen Jaguar, het is de brulaap ??

Manzanillo is een rustig dorpje met dus een rustig strandje. Even de zee in voor verkoeling, want tering wat was het heet! Op de terugweg zoeken we een eettentje. Na die eindelijk gevonden te hebben bestellen we met een rode kop een ijskoude cola (waar de druppels van de warmte op het flesje komen te liggen zeg maar...net als id reclame...even voor de beeldvorming ????). De bleke man met rode oogjes vraagt ons hoe het gaat...goed, met jou? 'Very good, living tha koed life'. Op de achtergrond klinkt heerlijke reggaemuziek...zonnetje...jointje... nou ja, niet voor ons maar voor hem dan ?? We bestellen ook wat te eten...het duurt even...maar dan heb je wat! Op het moment dat we willen aanvallen, komt de vrouw van de eigenaar aan onze tafel staan...ze heeft muffins gemaakt en vraagt of we wat willen kopen met een zenuwachtig lachje..Ehh...Maybe after we finish this..en wijzen naar ons bord. 'Yeah' zegt ze, if you like I will sell someTIENG at tha beach you know...I just lookIENG if someone wants happycake...gevolgd door een zenuwachtig lachje. De rest van de gasten slaat ze over...wij voldoen ah plaatje hier om Ad spacecake, oftewel de reggaemuffin te gaan ??

Na de lunch ook hier een stukje strand meepakken, Punta Uva...ieder strand is telkens anders en heeft zijn eigen charme..en ja hoor...voor suuze eindelijke de liggende palmboom. Fotoshootje en na wat zonnestralen en een duik, weer richting de fiets om richting puerto viejo te gaan. We hebben geluk...Suus heeft wat in haar flipper (voet), dus moeten even stoppen. Moon kijkt wat rond en ein-de-lijk! Een papegaai! ?? Die hadden we nog niet gezien CHECK. Op de terugweg komen we weer langs de luiaard (slaapt 18 uur per dag en gaat 1 x per week naar beneden om te poepen)...dus was niet zo gek dat hij er nog hing...nog meer apen en ineens??? Ahhhhh....slanggggg!!! Er stak een dunne groene slang over, waar Suus nog net het puntje van de achterkant raakt...er overheen fietst dus. Suus haar benen half over het stuur van schrik...en de slang ging ook als een speer van de schrik: aaaaaah....mens-fiets-wiel!! Nog maar net vd schrik bekomen: Toekan!!! Langs de weg ons rustig aan te gapen...het is de kleinste in zijn soort, echt schattig! Bijna in het dorpje aangekomen vliegt er nog een papegaai voorbij. Kortom: hele leuke dagen hier gehad en mocht je ooit naar Costa rica gaan en je bent v plan langs de Caribische kust te reizen, is een bezoekje aan puerto viejo zeker de moeite waard.

We boeken onze volgende en laatste stop, net over de grens: bocas del toro...oftewel: Panama (Sorry mam)

Dat moment...tsssj....ahhhhh!

Nadat een luie buschauffeur ons niet verder wilde brengen dan het kruispunt van Mal Pais, moesten we wel lopend naar ons paleisje La Hacienda Lodge. Volgens Google maps en booking.com bleek het in de heuvels te liggen in tegenstelling tot wat in de beschrijving stond...raar, maar dat ging dus nog een hele klim worden op slippertjes met een brandende hoge zon op dat uur. Na 15 minuten puffen en kreunen maar f pauze met een ijskoud drankje aan de kust. Volgens onze gegevens waren we bijna op de helft...maar gelukkig vroeg Ramoon de ober waar La Hacienda was en of het nog ver was. De vrouw brabbelde wat in Spaans wat er op leek dat we er al bijna waren. Nou misschien wel niet de juiste dan?! Maar het moest zo zijn, want inderdaad het boutique hotel zat aan de overkant van de weg :-) daar aangekomen lijken de meubels toch wel aardig op de foto's van booking.com. Het zwembad zag er wat minder luxe uit...maar er was er wel één. Toen 1 van de eigenaresse vroeg of we hadden gereserveerd...bleken we ah juiste adres te zijn. Ze wees onze kamer..nu snappen we ook datie geen $40 kon zijn.

Snel omkleden en dan dat moment...tsssj...ahhhh...fris water, heet lichaam, even er doorheen maar ooooh zo lekker!! De kamer is zo groot dat we elkaar bijna kwijt kunnen raken. "Echo, echo, echooo" de inrichting is als het stenen tijdperk met heel veel stenen maskers/beelden, grote houten tafels en het bestek is gewoon zwaar om mee te snijden. Je drinkt water uit een champagneglas en het ontbijt is met verse guacamole, jam en ananas. Een waar paradijsje waar we echt even kunnen bijkomen en afkoelen zonder zand in je bilnaad ;-) (zwaar leven als reiziger..)

Er slaapt een gezin uit Montréal...de vader blijkt piloot. Een mooi momentje voor Ramoon om dubbel te checken of het klopt dat piloten 2 keer per jaar opnieuw examen moeten doen om te mogen vliegen. Ohw yeah, next month...it's routine! Ehm, ok...Routine klinkt wat minder...maar vooruit, het klopt ;-)

De eigenaresses, 2 zusjes, zijn heel vriendelijk en spontaan. En Pablo, de Argentijn die hier sinds een paar jaar ook woont, is een surfer die graag een praatje maakt. Net als de schoonmakers. Ze leven hier een lekker leven, met zo nu en dan wat werken. Wij dromen nog even verder!

Mal Pais en Santa Teresa zijn echte laidback dorpjes met overal surfdudes en -dudettes. Ze worden verbonden door hele slechte, hobbelige en zanderige wegen waardoor alles verdord lijkt. Maar dat is allemaal stof en zand. Een sjaal en (ski)bril is dan ook niet overbodig als je hier scheurt, fietst of loopt. De eerste dag moeten we het lopend doen, ongeveer 15 minuten, en dat was lastiger terug in het donker, dan heen in het licht zeg maar ;-) but we survived! We hebben wat gegeten in een sportsbar, die hier heel veel ziet. De bar heeft 3 a 4 schermen met allemaal een andere sport er op (oei, nog meer prikkels voor Moon).

De volgende dag brengen we weer door in het zwembad, tja maar f goed gebruik van de luxe maken hè! Terwijl we in en om het zwembad hangen kijk je je ogen uit. Eerst een biggg leguana die ons het water injaagt. Later een eekhoorntje die ongestoord een nootje knabbelt op één van de stoelen. Helaas geen papegaaien of aapjes in de buurt. We heel veel andere vogeltjes die muziek maken...heerlijk!

Gelukkig hebben we die dag mountainbikes en zijn we iets mobieler en sneller. Als we f naar Santa fietsen om te lunchen zien we dan toch een aapje...dood :-( langs de weg met het bloed nog uit z'n bekkie. Waarschijnlijk lopen knagen in de electriciteitskabels... Zielig! Toen we terug kwamen in de kamer lag er een verrassing op de deurpost van de badkamer. Een klein drolletje. Oh nee hè..zou toch niet van die grote leguaan zijn? Die hoorden we namelijk de hele dag en nacht in de weer op ons dak... Toch maar f googlen en gelukkig bleek het 'slechts' van een gekko te zijn. Haha. De avond besluiten we voor de Monday Madness van het tentje The Bakery te gaan; all you can eat pizza. Dat klinkt ons wel goed in de oren! Met je bordje in de rij staan om vervolgens een pizzapunt naar keuze op te laten scheppen. Lekker Amerikaans, heel slim, want het trekt veel eters! Onvoorstelbaar dat de fietsen hier geen licht hebben, want de wegen zijn slecht verlicht, hebben overal gaten en men rijdt hier soms als een gek. Met ons iPhone-tje schijnen we bij en voorkomen we ongelukken ;-)

In de ochtend gaat de wekker heel vroeg om 5 uur...helaas weer tijd om te gaan. Zo vonden ook de zusjes (ohhhh noooh, whyyyy?), die het ons echt naar ons zin wilden maken. Klant is hier duidelijk koning. Nog f een bakje koffie en hey..wat is dat? Een pad staart ons indringend aan. En hey, nog een drolletje in de kamer. Nouja. Welkom in het wilde leven. Een vreemd geluid doet ons bij het sluiten van de deur nog even stilstaan om te luisteren en te kijken wat voor dier dit nu weer is. Een grote vogel (heeft wel iets van een reiger) zit in de palmboom een apart geluid te maken. De naam? Komen we op terug ;-) (Google). Op het pad naar de 'bushalte' (kennen ze hier niet) zien we dan toch nog wat wilde aapjes in de bomen slingeren. Yeeey!

Op naar Puerto Viejo, de oostkust van het land. Een lange trip met bus, veerboot, bus, bus, van in totaal 13 uur!

Partyboot naar het paradijs!

De dagen dat we geen zon/strand hebben gezien halen we de komende dagen dubbel en dwars in. Na jaco en quepos, op naar montezuma. Dit betekent een klein stukje met de Ferry. In de ochtend vertrekken we vroeg, half 6 zitten we in de bus om de Ferry van 9 uur te halen. Met de bus komen we kwart over 8 aan in de havenstad en hebben dus 3 kwartier om naar de Ferry te lopen. Ohwww...dat halen we makkelijk! Iedere 'taxi??' slaan we af en lopen op een rustig tempo richting het bootje..een kwartier voordat-ie vertrekt moeten we toch nog even een eindsprintje trekken (met backpack en al in de brandende zon)...zohw...ticket, zitplekkie...klaar om te gaan! Tijdstip is meer een minimale richtlijn...we vertrekken rond half 10.

Het is druk op de boot. Het is er net zo 1 als die bij ons tussen de schiereilanden en het vaste land, alleen dan met keiharde muziek...hele families gaan een dagje stand aan de overkant doen, echt een uitje en dat kun je zien aan de blije gezichten en de spullen die ze meeZeulen. Oma's die meedansen op de beat van de muziek..een ware partyboot!

Binnen een uur zijn we Ad overkant, een half uur later dan afgesproken...dus nu maar hopen dat de bus er nog staat. Ja hoor, goed geregeld voor ons...wat minder voor de mensen die deze bus verderop nemen, want die moeten nog eventjes wachten. Om in montezuma te komen, moeten we weer een stukje de bergen door. De hobbelwegen, overal zand en bloedhitte waar je telkens het gevoel hebt 'nokkie' te gaan...begint te wennen.

Langs een een voetbalveld en over een pad met keien (niet handig op slippers, maar ideaal voor leedvermaak) vinden we onze hostel 'pura vida'....toepasselijk hier en icm met de setting klopt het helemaal. Overal bloemen, hangmatjes en leuke houten kamertjes met een groot gezamenlijk balkon.

De kamers zijn wat minder schoon (gezien de bug die we in de hoek van de kamer vinden....ohwnee...een Beatle hebben we inmiddels geleerd van die Amerikaanse knul!). De ventilator kan maar op 1 stand en die heet turbo. Dat is ook wel nodig met 32 graden, maar had er f een stofdoekie overheen gehaald ofzo...Moon met der astma. De medebewoners zullen wel gedacht hebben: zij wel gordijnen? En waarom doen ze die telkens open en dicht? Nee, geen gordijnen medebewoners...enkel het geluid van Moon der fluitje/pompje!

Die avond door het kleine dorpje richting een druk bezochte soda (waar je dus goedkoop kunt eten en veel backpackers vindt). Na het eten overgestoken naar bar chico's. De enige 'bar' (zonder restaurant zeg maar) waar je wat kunt drinken. Ad bar maar een cocktailtje...voordat we willen vertrekken krijgen we van de eigenaar nog een refill. Handig bedacht natuurlijk, want door ons Ad bar stroomt het publiek binnen ;-)

De volgende dag een hike richting de watervallen. Het is een hele klim over keien, langs boomstronken omgoog en het springen over beekjes. Langs rotsen (aan een touw die ze daar hebben gespannen en vol vertrouwen datie het niet begeeft wanneer wij eraan hangen), weer naar beneden...en daar? Zo warm dat we het hadden...maar een heerlijke waterval met koud meer. Het is een toeristische hotspot, maar dat maakt niet uit...heerlijk vertoeven hier! Wat Costa ricaanse gasten die vanaf halverwege de waterval naar beneden springen...een showtje waar iedereen naar kijkt en voor klapt.

Daarna heerlijk strand, net als de dag erna om ons kleurtje beetje bij te werken. Op het strand zijn we de gelukkige toeschouwers van het te water laten van ongeveer 100 baby schildpadjes. Heel bijzonder om mee te maken! En grappig om te zien dat ze precies weten welke kant ze op moeten (al in de bak waar ze eerst in zitten). Vrijwillig worden de eitjes opgevangen en onder toezicht gehouden tot ze uit komen. Met 's avonds een diner aan zee, om ons jubileumpje van 4 jaartjes te vieren, is het weer een mooi dagje Costa Rica geweest.

Iedere laundryservice in montezuma heeft overigens een unique sellingpoint...jammer dat het niet meer uniek is omdat iedereen elkaar opvolgt 'fast dry'. Niet zo gek met de warmte daar, haha. Maar ze hebben nog een trucje...het voetbalveld...dat niet wordt gebruikt waarvoor het normaal gesproken is bedoeld...maar een handige plek om de natte was uit te spreiden, zodat de het allemaal nog faster dry'en wil.

Schone, snel droge was...die wel wat naar knoflook ruikt omdat wassen en koken in dezelfde ruimte wordt gedaan!

Na 3 nachtjes en veel te hebben genoten van de sfeer hier in het dorpje...'pura vida', op naar de volgende plek: mal pais/santa teresa! Door een foutje i.h systeem bij booking.com of de eigenaren, hebben we daar een luxe kamer met zwembad voor $40 ipv $120. Zo'n 16 uur van te voren kregen we te horen dat er een fout was gemaakt en dat de kamer duurder was dan dat we dachten. We hadden al beetje boven ons budget neergeteld (hadden we er voor over hoe het eruit zag + zwembad), maar 3 x zoveel is wel beetje meer. Klacht gedaan en geregeld! Voor de prijs gekregen waarvoor we 'm geboekt kregen! Je krijgt wat je verdient zeggen ze toch altijd? ;-) geluk bij een ongeluk..genieten!!

Pura vida!

OMG dude! Get it off me!

Een kort ritje van Jacó bracht ons in Quepos. Met dit x even wat meer gemak zoals ramen, airco en een zwembad. Het 4-sterrenhotel was de enige vrije optie in de omgeving dus 'noodgewongen' de extra comfort ;-) wel fijn! Het stadje opzich had ook weinig te bieden, dus wel lekker om een dagje te plonsen. Vanaf hier wel een prachtige zonsondergang weer gezien onder genot van lekkere sundea ijsjes van Pops.

De avond, moe en daardoor melig als de pest, hebben we bij een soda gegeten waar het al redelijk vol zat (met hoe kan het ook anders Amerikanen). Twee tafeltjes waren bezet door nerdies uit een koor, die hier vrijwillig muziekles gaven op scholen en optredens deden in het land. Na de slappe lach te hebben gehad om de menukaarten hier, die vol spelfouten zit in de vertaling. Zo hebben ze de 'Gordon Bleu', 'Rice witch meat' en een 'Beesteak'. Het grappigste hieraan is dat er op de ene plek wel 'with/seafood/pork' staat en op de andere plek 'witch/scafood/porl'. Maar de Gordon Bleu was wel het hoogtepunt... Nouja je had er bij moeten zijn denk ik ;-)

Na dit vertier, eindelijk even eten. Opeens merkt Ramoon op dat één van de dikke jongens met bril, vet haar en puist van het koor een enorm beest op z'n rug heeft zitten. Waardoor huppa de slappe lach weer terug is. Half stikkend probeert ze te zeggen "señor...you've got a bug on your back". Waardoor de jongen in een freeze-houding op z'n rug probeert te kijken (terwijl de andere jongens van hun stoel springen) en paniekerig reageert "Oh my god dude, it's so big, get it off me!!!". Gevolg: nog meer lachen, tranen met tuiten... Achteraf zei de jongen, die nog aan t bijkomen was "it wasn't a bug, it was a beatle". Waarbij een meisje van het koor haar tanden bloot lacht naar Ramoon en laat zien dat ze 1 tand mist. Hilarisch en vermakelijk schouwspel voor ons dus tijdens het eten. Had je ook bij moeten zijn ;-)

De volgende ochtend gaan we vroeg op pad om naar het Manuel Antonio park te gaan, waar we hopen nog meer gekke beestjes te spotten! Vooraf kon je aangeven of je een gids wilde of niet. Maar blijkbaar geeft het hebben van een gids je later voorrang bij alles wat er in het park te zien is. Onzin natuurlijk, wij hebben ook gewoon entree betaald. De gidsen waren verre van vriendelijk en gingen gewoon zonder pardon voor je staan zodat 'zijn amigo's' alles goed konden bekijken... Anyway, wij hadden alle tijd in tegenstelling tot de gidsen die de groepen door het park heen loodsten (hoe sneller, de beter, zodat ie weer een nieuwe groep kon paaien), en dus konden we gerust f wachten tot de mensenmassa weg was. Een beetje een nadeel dus van het park, het vele toerisme icm de commerciële gidsen die niet bij het park zelf hoorden. En letterlijk aapjes kijken: de groepen mensen om 1 telescoop. Maarrr.. We hebben heel wat beestjes gezien! (gewoon de mensenmassa + gids volgen ;-)) De grappige luiaards, aapjes, een dodelijke gecamoufleerde slang, vleermuis, Woody woodpecker, heel veel vlinders, wasberenfamilies, kolibries, een aparte aapachtige (geen idee vd naam) en heel veel killerbees nesten. Ramoon denkt ook een Jaguar te hebben gehoord (wat hoor ik?!). Maar dat zullen we nooit weten haha! Het park had verschillende routes waarbij je een aantal keer prachtige witte stranden bereikte. Overall een aanrader om te bezoeken!

Quepos had ons verder weinig te bieden, behalve het heerlijke uitzicht op zee tijdens het ontbijt. Om 5 uur de volgende ochtend hebben we dan ook de bus gepakt om door te reizen naar de streek Nicoya, aan de andere kant van het water, naar het plekje Montezuma.

Feeling hot, hot, hot! In Jacó!

Na wat frisse dagen nu wel echt toe aan wat warme stranddagen, en warm is het!! Na een zweterige busrit van 5,5 uurtjes merkten we al gauw dat het weer aan de Pacifische kust compleet het tegenovergestelde van in de bergen was. De graden op de teller in de bus namen toe met de kilometer...tot zo'n 35 graden. Zonder ontbijt was het laatste uurtje even 'stil zijn' tegen elkaar en verstand op 0. Gezellige harries met z'n 2 ;-) Gelukkig is de natuur hier zo mooi!

We hebben hier een hostel genaamd Casajungla, waarschijnlijk vanwege de jungle-achtige tuin. Terwijl de kamer klaargemaakt wordt hang ik in de schommel en is Ramoon op ontdekking in de tuin, op zoek naar gekke diertjes. "Ik hoor wat!" Verschillende soorten hagedissen en vogeltjes laten zich zien. De eigenaar vertelt een paar dagen later dat ze kortgeleden een toekan in de tuin hadden en dat er een wasberenfamilie op de bovenverdieping leeft. De Argentijnse familie van de hostel is super gastvriendelijk. Die middag brengen we door op het donkere strand van Jacó waar je veel surfers ziet. Even afkoelen in het water...warm water!

De avond gaan we het dorpje in wat lekker druk is door de vele winkeltjes en restaurantjes. Het schijnt dat hier een beetje de Amerikaanse expats komen..helaas ook voor de betaalbare vrouwen/meisjes.. Tijdens het eten worden we er al direct mee geconfronteerd. Een man van in ieder geval in de 70 zit aan tafel met een meisje van ongeveer 15 jaar. Hand in hand, strelend, zij wat afkerend.. Wij zitten natuurlijk eerste rang (altijd het geluk voor de beste plekjes ;p). En vrouw aan een tafel tegenover ons kan ook d'r ogen er niet vanaf houden (met afschuw naar de man), wat het voor ons weer wat grappig maakte. Gewoon openbaar zie je dit dus voorkomen. De obers zien ons het stel nagapen als ze weggaan en zeggen lachend "father and daughter".. Hmhm.. Zij zijn het schijnbaar gewend.

De dag er na wederom strand en relaxen. Bij het hostel ontmoeten we een New Yorkse meid waar we wat mee kletsen en ook de volgende avond gezellig een praatje mee maken over Nederland, culturen en Amerika. Altijd interessant en leuk om de verschillen te bespreken. Die dag op het strand eindigt in een prachtige zonsondergang met een koud biertje er bij. Kids met ooit witte kleren en sokjes (nu zwart van het donkere strand) rennen achter hondjes aan. Een vrouw naast ons geniet ook van het gehele plaatje, terwijl ze "don't fck my dog" roept...wat ook gelijk de ijsbreker is voor een lang gesprek over de Tico's (Costa Ricanen) en Nica's (mensen uit Nicaragua). Een beetje aangeschoten vertelt de vrouw van alles en nog wat over haar leven, terwijl ze bijna haar rolmops-hondje (bang om gefckt te worden door de andere hondjes) in de fik steekt met haar sigaret..

Ook de volgende ochtend hebben we weer n schouwspel. Dit x bij de bakker op het terras. Een donkere vrouw staat al etend te dansen in de bradende zon, midden op straat. Al snel hebben we haar dus in de gaten en zien we dat haar rokje boven haar billen hangt.. Een beetje vreemd toch? Na al het eten en drinken, komt er natuurlijk 'n plasje. Nouja plasje...hogedruk straal, al hurkend op straat, half tussen wat auto's en mensen, een keiharde plas. Zien we dit nu goed? Ja.. De vrouw van de bakker kijkt ons aan en haalt haar schouders op "Everyday the same". Een duidelijk, best wel tragisch, drugsgevalletje.

Anyway, wij op naar het strand. In Jaco hebben we gelukkig een paar oude cruisers tot onze beschikking waarmee we lekker kunnen, juistja, cruisen! Ook wel nodig want onze slaapplek is 5 minuutjes fietsen van het centrum. Fietsen hoeven hier nog niet op slot. Dus elke dag lekker op de fiets van plekje naar plekje. Grappig is het statiegeld wat we even dachten te gaan innen bij de supermarkt. Braaf leveren we onze flesjes van glas in, krijgen een bonnetje, gaan in de rij staan met het bonnetje maar krijgen vervolgens een vragend gezicht "Que?"... De mensen achter ons de rij proberen met halfgebakken Engels ons te helpen "You need beer!" Wij "No, we don't need beer" "Yes, you need beer". Maar blijkbaar kon je dus alleen statiegeld krijgen als je precies hetzelfde weer kocht als waarvoor je het inleverde... Logica? Conclusie: geen statiegeld ;-)

's Avonds zijn we op zoek gegaan naar een lekker eettentje, net even anders dan anders. Want toch wel veel restaurants/soda's bieden hetzelfde menu aan. Et voilà!! Ons oogt valt op 'the wok'. Goeie naam wel. Vast geen all you can eat hier, maar wel het proberen waard. En dat was het zeker!! Nog aan het nagenieten van hun Aziatische kookkunsten. The Wok bleek van een Nederlandse vriendelijk man te zijn. Je vindt ze ook overal hè?!

Laatste dagje Jaco biedt ons tevens strand! Vervelend wel.. De ochtend erna vertrekken we met de bus naar Quepos. Nog iets meer naar het zuiden. Hasta luego!

Pura vida Costa Rica

We landen met Cubana, de meest onveilige vliegtuigmaatschappij op san José. Een mini vliegtuig met een instap-trap van 5 treden. Ondanks dat deze maatschappij de meest dodelijke ongelukken op zijn naam heeft staan, het een klein toestel is en er 2 mannen voor het boarden achter het vliegtuig vandaan komen en het lijken te hebben over een gat ergens in het toestel wat er niet hoort...stap ik (ramoon) gewoon in. Met het boek 'hoe kom ik van Vliegangst af' op schoot, zijn we klaar om te vertrekken. Alles onder controle. Half uur voor het landen begint het vliegtuig door het weer te schudden, suuze wordt er wakker van. Nog niet helemaal van de vliegangst af denk, want vraag haar asjeblieft even wakker te blijven. Als we gaan, ga ik toch liever als Suus wakker is. Kan ze bewust aanschouwen dat we toch beter een 2 x zo duur ticket hadden moeten kopen met een omleiding via Panama waardoor we 2 keer zo lang onder weg waren geweest. Schuin en van links naar rechts (omdat de vleugels bovenaan het toestel zitten) landen we met een harde klap. Achteraf viel het allemaal mee en heb de belofte gemaakt: mochten we heelhuids uit dit vliegtuig komen, dan heb ik geen vliegangst meer.

Allereerst even een lekkere bak koffie en...eindelijk...WiFi. Het had wel wat 2,5 week zonder internet (prikkels) en totaal geen idee wat er zich id wereld afspeelde (gelukkig maar, aangezien ik via mams hoor dat een air asia toestel is neergestort...was het instappen stukje moeilijker geweest denk). Met de lokale bus naar san José, de hoofdstad van Costa Rica. Nog geen eurie pp. Openbaar vervoer is goedkoop in Costa rica, de rest wel wat duurder. Volgend jaar maar weer Azië ;-)

Het is vakantieperiode hier (vandaar dat alle prijzen wat hoger liggen). Plus zijn de goedkopere hostels zo goed als volgeboekt, dus al snel in de gaten dat 'per dag bekijken wat we gaan doen' niet zo handig is aangezien je dan al snel voor 50 euro per nacht een hotelkamer moet boeken. Al met al nu een leuke route uitgestippeld t/m 11 januari. Na monteverde wordt het jacó, dan quepos (dagtrip naar national park manuel antonio), vervolgens met de boot de oversteek naar montezuma. Veel strand in het vooruitzicht en hopelijk veel diertjes die we gaan zien.

Op de streetart en de vele eetgelegenheden na was San José niet zo heel bijzonder, omdat alles door de vakantie dicht is (musea, dierentuin, enz). We vragen iemand waarom ze dat doen, kunnen ze toch juist verdienen? Well, Costa rica you know?! Pura Vida! Letterlijk: 'puur leven', maar wordt op verschillende manieren door de tico's gebruikt! Rustig aan, relativeren, graag gedaan en het ga je goed. Ze stellen het op prijs dat wanneer er pura vida wordt gezegd tegen je, dat je het terug zegt...dus de hele dag roepen we zo'n beetje 'pura vida'. Dat alles tranquila gaat merk je hier zelfs aan de stoplichten. Een hard maar relaxed fluitje om de seconde geeft aan dat je mag oversteken...in NL: takketakketakketak....nou ja, je kent het wel ;-)

De mensen hier zijn erg netjes/vriendelijk. Hier moesten we de eerste dag erg aan wennen. In Cuba werden er namelijk direct kus (of andere) gebaren naar je gemaakt bij oogcontact...we waren op een gegeven moment zo getraind om vooral geen oogcontact te maken...zelfs niet als er hard geklapt werd in de handen als we niet reageerden (wat je bij een hond doet alstie iets niet mag doen weet je wel). Schichtig dat we waren, lezen we in het boekje van Costa Rica dat wanneer je oogcontact maakt met een tico, het niet netjes is om niet te groeten. Na het lezen hiervan, groeten we nu iedereen..dus buenos, buenas, ola en pura vida!

Naast het internet en 'normaal oogcontact' hebben we de afgelopen weken ook een aantal winkels gemist die we gewend zijn. Ohhh, een bakker! Donuts! Chips! Ijsthee en vooral...snoep!!!! Overal straatverkopers van fruit, sokken, ruggenkrabbertjes en opvallend: krasloten! Op iedere hoek vd straat hoor je geblèr. Veel politie op straat trouwens, die geen kusgebaren maken...ook wel prettig ;-)

Na 2 nachten: op naar monteverde! Hier is de bedoeling diertjes te vinden en voor Suus op 1: de canopy-tour. Met de bus zien we al een hoop van de omgeving. Vooral erg groen. Aangekomen in de bergen (want monteverde ligt in de bergen), is het nog een hele klim. Halverwege slaat het weer om. Veel wind, regen en oog in oog met de afgrond herinnert Ramona zich een stuk uit het boek 'vliegangst'....bus is veel onveiliger...boek over busangst volgende keer? Zelfs Suus (nuchtere grunninger) Zoekt afleiding op haar telefoon met een spelletje. Het begint er namelijk wat heftiger uit te zien wanneer we van asfalt het laatste half uur een zandpad over moeten, wat zorgt voor opstuivend zand met dit weer. Al met al...bereiken we monteverde met een zweetrug. Het dorpje heeft heuvelachtige wegen en je loopt hier in een hoek van 45 graden omhoog of omlaag om iets te bereiken. Onze slaapplek 'sloth backpackers' ligt 'gelukkig' in een hoek van 45 graden naar beneden. Na 5 minuten zijn we er en installeren we ons op de kamer. Lastig blijkt het verschil tussen links en rechts in Midden-Amerika. 'Turn right for warm comfortable shower, wait a few minutes'. Zo gezegd, zo gedaan, maar na ruim 5 minuten nog geen warm water...toch maar f links geprobeerd en binnen 1 seconde; warm water! De avond eindigen we in Sabor Tico, waar je jobs geduld moet hebben voor een lekkere maaltijd (en wat drinken). Maar de vriendelijke en blijvend-lachende jongens in de bediening maken een hoop goed. Pura vida, tranquila! Tijdens het eten/wachten kunnen we genieten van stierengevechten die op de tv te zien zijn (ja, tv's in restaurants en discotheken met stierenvechten is heel normaal).

De volgende ochtend de buurt verkennen. Zo'n 3km in een hoek van 45 graden omhoog...op zoek naar Ecological sanctuary om wat diertjes te bekijken. Kolibrie, toekan, apen, aguiti en white nose coat konden we hier vinden. Na 2,5 uur verschillende routes (blauw, groen, geel) te hebben gelopen (en er achter kwamen dat we niks te eten en drinken mee hadden), hebben we iets gezien wat op een kip lijkt en een spreeuw. We lopen terug naar receptie om ff een baño (wc) te scoren en misschien wel een cola'tje en een snackie. Eindelijk zien we een aquiti (lijkt op een grote cavia). Het beestje staat heel even in de 'freeze' houding om te beoordelen dat wat hij gezien heeft werkelijk waar is...yup! Op het moment dat we foto willen maken....weg! Nou, ze zitten er dus wel :-) geen eten en drinken te koop, dus besluiten nog 1 rondje te lopen en het voor gezien te houden (Ramona is niet erg gezellig als ze honger heeft). Na wat gemopper, met Suus voorop lopen we een hoek om waarna zowel Suus als de arme white nose coat zich de tering schrikken van elkaar. Na nog zo'n caviading en een minislang vertellen we de vrouw vd receptie dat we er vandoor gaan. Jammer dat we geen apen hebben gezien! Well, there was one here an hour ago....okeej, bedankt chicka...uuuuuh, daar hebben we wat aan! Om half 3 lunch en ff siësta houden (aanpassen ad cultuur heet dat hè), want vandaag is het oudjaarsdag. Een hele rare gewaarwording dat na het tukkie er mensen inmiddels aan de oliebollen zitten, ah borrelen zijn, met staatslot in hun handen zitten en het vuurwerk klaar hebben staan om straks een ieder een gelukkig nieuwjaar te wensen. Na de whatsappjes met nieuwjaarswensen te hebben beantwoord om voor ons 17.00u, ons klaar gemaakt voor avondeten en de kroeg. Nu zijn wij ad beurt.

Met de buren van ons B&B gaan we ah bier. Om 12 uur 'happy new year'!' Met veel gefluit en.. BAM, muziek uit en de tent sluit. Na een klein beetje vuurwerk gaan we nog f kijken bij La taberna. Er wordt salsa en reggaeton gedraaid erg leuk, maar houden het vrij vroeg voor een nieuwjaarsdag voor gezien. 2 uur: welterusten!

Die dag kozen we voor de nightwalk. In eerste instantie wilden we die skippen, aangezien het andere park toch wel een beetje een flop was...maar de buren hadden de avond ervoor heel veel beessies gezien ennnn de Sloth!! (Luiaard). Ondanks dat het geen garantie is dat je beesten zien, gaan we die avond ook...en idd heel veel beessies gezien! We waren nog niet binnen en hadden direct een giftige slang gezien. Daarna de luiaard. Die konden we heel goed Zien...bewoog heel langzaam, erg schattig. Verder nog katachtige, nog meer giftige slangen, kikkers, sprinkhaan, muisje (voer voor de slang...zielig :-( ) en heel veel vogels gezien. Dit keer geen mus of spreeuw, maar verschillende toekans en de nationale vogel van Belize. Hij werd f wakker (wat heel bijzonder was op dat tijdstip), dus konden goed ze koppie en grote ogen zien! Super geslaagde avond! Er even van bewust in wat voor divers land we ons nu bevinden!

Na een warme hap vroeg het mandje in, want morgen?? Morgen de canopy-tour! My god! Extremo Park Monteverde heeft verschillende onderdelen in het pakket.

- De zipline en Superman (de hoogste kabel zo'n 180 meter hoog)

- de rapple 30 meter hoog

- tarzanswing 60 meter hoog.

Met de zipline hang je zittend onder de kabel, Superman hang je met je gezicht naar beneden en leg je een km af op 180 meter hoogte door de vallei. De rapple is soort van abseilen en de Tarzan swing is een halve bungeejump (zittend een vrije val). Woei!

Toen we in het busje richting extremo reden had Ramona haar keuze al gemaakt: geen Tarzanswing! De trappen naar boven om de zipline te kunnen doen is al heftig genoeg. Suuze wil graag bungeejumpen, dus wil de Tarzanswing graag doen. Uiteindelijk hebben we allebei alles gedaan..super vet! Aan een kabel door de vallei op zo'n 180 meter hoogte! Wauw! Als een vogel zo vrij! Armen spreiden en whaaa..! Alleen de laatste trap was wat heftig...bovenin op je beurt wachten op een trap die beweegt door de wind, helemaal wanneer de meeste al vertrokken zijn 'verstand op nul momentje' voor Ramoon.

Vandaag zijn we om 6 uur met de bus naar jaco vertrokken. Surfersdorpje...wicked! Al heel wat beesten onderweg hierheen gezien en een prachtige omgeving en vooral: zon!!!! Heerlijk! Monteverde was fris, met motregen en veel wind (was nog niks, in regenseizoen 5 x zo erg) en dachten af en toe in een orkaan te zitten. Maar niemand keek er raar van op dat de ramen en daken bewogen van de wind...

Tot nu toe veel leuke reizigers ontmoet, erg leuk om ervaringen en tips uit te wisselen. Monteverde is een aanrader voor iedereen die CR nog eens wil bezoeken! Nu lekker strand! Ciao amigo's

Cuba Libre!

No aqua in Cuba, only mohito!

Gisteren hebben we veilig de oversteek gemaakt van Cuba naar Costa Rica. Bijkomend van alle indrukken daar, wordt het is tijd voor een verhaaltje!

Waar moeten we beginnen? Nou ja, bij het begin dan maar...we vliegen op Varadero. Een plaats waar veel all-inclusive hotels staan, dus erg gericht op het toerisme. Ondanks dat zijn er weinig lokale mensen die Spaans spreken, dus een hele uitdaging met ons boekje 'Spaans voor beginners'. De eerste dagen kijken we meer in het boekje (wanneer er in gesprek proberen te komen met de mensen) dan dat er wat uitkomt....en komt er een goede zin (vaak vraag) uit, dan krijgen we razend-rapido een antwoord terug waardoor er niet meer uitkomt dan: uhhhhh....elkaar aankijken....in het boekje kijken en dan maar een glimlach. Al snel laten we het boekje wat los en komen we met handen en voetenwerk (en goed luisteren...ook uitdaging voor Ramona) een heel eind.

Omdat het erg toeristisch is en alles behalve het 'echte Cuba' boeken we na 1 nacht de nachtbus naar Santiago de Cuba. Een 16 urige busrit (hobbelweg, hobbelweg, gat in de weeeeeg). Na de rit hebben we enkels zo dik als weetnie wat. Suus haar lange dunne voeten (flippers) zijn veranderd in ballonnetjes en bij Ramona zijn kuit, enkel en voet 1 dikte. Na een warme douche zijn we de 2 na grootse stad ingegaan. Wat hier opvalt zijn de donkere (Afrikaanse invloed) Cubanen, sextoerisme, oldtimers, veel muziek op straat, spel domino wat wordt gespeeld en oude vervallen huizen. We worden behoorlijk aangestaard en iedere man waarmee we oogcontact hebben krijgen we 3 snelle kusjes en in het ergste geval laten ze hun tong zien. Het eten hier is niet zo lekker, dus hebben vooral bij de mensen thuis gegeten waar we sliepen (casa particulares). Voor 6 euro'tjes pp krijg je de lekkerste maaltijden in grote porties. Ontbijt hetzelfde, want een bakkerij is schaars en als je er 1 vindt wordt het al snel gebak (zoets) omdat beleg in de winkel niet te vinden is (laatste dag een potje jam gevonden van 8 euro).

Een normale supermarkt hier is ook niet te vinden. En als je er 1 vindt die er wat weg van heeft dan staan de eerste 4 schappen vol met alcohol en als je geluk hebt een schap met cola/lemon/ananassap en wat zeep/wasmiddel. Zo zijn we een keer dik een uur opzoek geweest naar een fles water. De vrouw van onze casa gevraagd of zij ons wat op weg kon helpen: Can't find water? Zei ze ...Well, it's Cuba!! Zelf zag ze er uit alsof ze wel een glaasje water gebruiken kon, want al zwalkend liep ze midden op de dag door haar huis.

De Cubanen drinken dus veel drank en dat begint al zodra ze het licht weer zien. En dat is echt niet overdreven. Iedereen heeft een bierbuik! En anders een buik van zoetigheid of pizza. Ze zijn gek op pizza!! Roken doen de mensen hier ook opvallend veel, maar wat moet je anders de hele dag?

Na 2 nachten santiago en 1 Holguin, komen we aan in Trinidad. Één van de leukste dorpjes hier in Cuba. De gekleurde huisjes, klinkers, paard en wagen, oldtimers (ook hier weer) en overal klinkt muziek. In Cuba hoor je vanaf vroeg tot laat overal salsa en reggaeton. Dus met een zonnetje een heerlijk vakantiegevoel.

In Trinidad verrast Tries ons met Kees. Die avond flessen Havana rum in overvloed en heerlijk wezen stappen. We besluiten een stukje met hen mee te reizen en vertrekken de volgende ochtend (na 3 uur slaap, hartstikke brak) via Topes de Collantes (kolibrie gezien en van hieruit mooi uitzicht over Trinidad) richting remedios. Ook 1 nacht hier en door naar de kust Cayo las Brujas (hekseneiland). Heerlijk stranddagje gepakt en een nacht geslapen in een hutje aan zee. De volgende dag nog wat zonnestralen gepakt om vervolgens via santa Clara (hier staat een memorial van Ché Guevara) door te rijden naar Havana. Zeer indrukwekkend! Sowieso de geschiedenis van dit land. Nergens zie je billboards met reclame door het land, enkel billboards met uitspraken of foto's van Fidel en/of Ché. Het is ook iets waar de Cubanen erg trots op zijn (en mogen zijn). Als overblijfsel van de revolutie (onafhankelijkheidsoorlog) is de gezondheidszorg hier voor alle Cubanen gratis, zo ook scholing en krijgt iedereen elke maand bonen met rijst. Om wat extra geld te verdienen verkopen de Cubanen werkelijk alles wat ze kunnen. Zo probeert iemand 1 blikje tonijn te verkopen of een scheermesje. Alles voor een beetje extra geld.

In Cuba werken ze overigens met 2 soorten valuta. Die van de Cubanen zelf (nationaal) en die van de toerist (convertible). Komt er op neer dat je als toerist 4 tot 5 x zoveel betaalt dan de Cubaan.

De laatste dagen brengen we door in Havana. Hier vind je de rijkere Cubanen. Tussen oude, vervallen, koloniale woningen in alle kleuren staan ook een aantal volledig opgeknapt. De mensen zijn hier wat vlotter, verzorgder...een stad waar de ontwikkeling wat sneller gaat dan in de andere gedeeltes van Cuba.

Ondanks dat we geen internet hebben gehad de afgelopen 2,5 week, hebben we wel per plek onze ervaringen opgeschreven. Die verhalen zullen we er ook op gooien. Voor degene die lezen wil...succes ;-)

Nu we in Costa Rica zijn beseffen we nog meer hoe bijzonder Cuba is en wat weinig de mensen daar hebben. In voedsel, materialen en aan natuur. Een zelfvoorzienend land zonder voorzieningen..oftewel: roeien met de riemen die ze hebben!

Nu dus extra genieten van het eten (snoep, kauwgum, lekkere chips en avondeten....daar komen de kilo's ????) en de flora&fauna om ons heen.

Na 1 dag San José vertrekken we morgenochtend naar Monteverde, dichtbij de vulkaan Arenal! Op zoek naar luiaards ;-) adios!

Laatste dagen Havana (taxi? Boyfriend? Radio Veronica!)

Na een avondje op zoete mini-banaantjes te hebben geteerd, vanwege de late aankomst in Havana, gaat het goedgevulde ontbijt er wel in bij de casa waar we hebben overnacht. Wij besluiten het bij 1 nachtje te laten bij deze casa en gaan op zoek naar een andere meer in het centrum. We slapen in de wijk Vedado, wat een beetje het Wassenaar van Havana is. En dat is te zien! Wat een grootse koloniale huizen. Na een drankje met Tries bij Hotel Nacional nemen we een collectivo richting het oude centrum (Havana Vieja). Een collectivo is een old timer taxi waar iedereen in kan stappen en die voor $0,50 CUC per persoon je brengt waar je wilt (soms $1 CUC pp wanneer de taxidriver wat meer ad toerist wil verdienen). Ze rijden wel vaste routes en de één verkeert in een betere staat dan de ander! (zo hadden wij één met een op-en-neer klapperende motorkap) Een zeer gebruikelijk vervoersmiddel voor de gemiddelde Cubaan die zelf geen auto heeft.

We stappen uit bij het Capitolio, dichtbij Parque Central (het witte huis nagebouwd uit de VS). Wow! Wat een old-timers weer. Eerst maar richting 'de herestraat' van Havana 'obispo'. Aan het begin vd straat staat een standje churros te bakken...hmmmm, die hebben we ook in NL! Ziet er wat anders uit...het bakken duurt wat langer (omdat ze minder vermogen hebben om het vet heet te krijgen)...maar heerlijk! Waar je hier erg voor op moet passen zijn 'Jineteros' of 'jineteras'. Dit zijn CUC'ie monsters (CUC daar betaal je als toerist mee) op zoek naar wat winst van toeristen. Standaard beginnen ze 'where you from?' What's your name? En what are you looking for? Vaak is hetgeen wat je zoekt dicht of weten ze iets veel beters.

Richting de Malecón. De kustlijn van Havana. Hier ff chillen in de zon. Achter ons 4 jochies die met visdraad op zoek zijn naar....ja...vis! De kleinste van de 4 haalt als eerst een visje eruit. Schattig!!! Roepen we met ze 3-tjes...totdat de kleine man een mes tevoorschijn haalt...de punt in 1 van de kieuwen drukt en de vis op de grond begint te slaan. Met zijn 3-uh roepen we gatverdamme!!! En hebben niet meer die kant opgekeken. Dat hoeft ook niet want voor we het weten staat er een Cubaan voor ons. Rodrigo is zijn naam. Vraagt of we salsa kunnen dansen, want hij is leraar (uiteraard op zoek naar een extra zakcentje). Suus en ik kunnen de vriendelijke man afslaan, maar Tries moet er toch echt aan geloven en maakt een dansje met hem. Rechts van Suus komt een klein meisje die om geld vraagt. We hadden nog bananen, dus geven die aan haar en der zusje...ze zijn blij! Totdat haar moeder (met een zak vol kleingeld) het ziet en haar kids niet voor bananen op pad heeft gestuurd. Daar vliegen de bananen...zo het water in. Vol ongeloof zit Suus ze nog even na te staren...

Zoveel prikkels en indrukken iedere dag, dat we iedere avond kapot thuiskomen. Vaak even een douche om de zwarte voeten en het stof af te spoelen en een eettentje zoeken. Het eten is overigens niet zo goed in Cuba. Goede eettentjes zijn schaars en tot nu toe hebben we het nog het lekkerst gegeten bij de casa particulares (de mensen thuis).

De volgende ochtend wagen we ons aan onze eerste salsa les. We zijn ietsje te laat en vallen midden id warming up..heupjes heen en weer wiegen..binnen. De basis pasjes konden we nog bijbenen tot we bij een draai aankomen. Uhhh? Is iedereen al een uur bezig ofzow? De docent merkt het op en neemt ons apart, niet wetende dat we nog rookies zijn. Met veel plezier hebben we na 2 uurtjes zweten met de charmante leraren toch al redelijk de basis onder de knie! Dit mocht niet ontbreken aan onze Cuba-reis toch?!!

We vervolgen onze weg naar een marktje voor wat drinken (dorst na al dat gedans!) en treffen 2 voetballende jochies in een parkje... Suus maar f een balletje mee trappen dan! Dat trekt wat bekijks; een meisje die voetbalt!

Nu dan toch maar echt f een douche nemen. Nog f snel een tussenstop aan de overzijde van Havana; casa blanca. Waar je een mooi uitzicht over de stad hebt bij het grote El Cristo beeld (een geschenk van Frankrijk aan Cuba). Ook hebben we een goed zicht op de baai. Vroeger is het het maar 1 iemand gelukt om de best beveiligde baai binnen te treden...jawel...Piet Heijn! (We hebben heel wat geschiedenisles gehad van Kees, de vriend van Tries)

De middag brengen we met z'n tweetjes door in het revolutiemuseum. Hier is veel te zien en te lezen over de onafhankelijkheidsoorlog van Cuba. Veel kleding nog vol met bloed, wapens en andere persoonlijke bezittingen van de mensen die hebben gestreden tegen het kapitalisme in het land. 'Hasta la Victoria siempre'! (Aldus Che Guevara....van de petjes en t-shirts) 's Avonds is het kerstavond, het enige beetje kerst wat gevierd wordt door de Cubanen. We eten met de familie van Kees in een gezellige tent en drinken na tijd nog een drankje in een oude fabriek die tot discotheek is getransformeerd!

De volgende dag willen we de wijk vedado verkennen. Hier zijn we de laatste dagen binnen Cuba gehuisvest. We lopen richting de universiteit, super mooi gebouw en treffen onze eerste bijzondere verschijning van die dag. Een oud mannetje wijst ons er vriendelijk op aan dat er veel verkeer rijdt hier. Thanks, we noticed. We vragen hem f de richting naar het Plaza de la Revolucion. Hij loopt uiteraard f mee, want dat doen ze allemaal (vaak geen goed teken overigens ha). En ja hoor, na een foto'tje hier en daar op zijn aanwijzing loopt ie een barretje binnen en zegt "drink mojito here". Wij "no, no, no mojito" (hij rook iig naar of hij al heel wat toeristen daar had weten de brengen/overhalen) en proberen hem af te wimpelen want Suus denkt dat we compleet verkeerde kant op gaan, maar hij blijft mee lopen en wenkt ons naar een "special sight". (Dit lag niet id planning maar was wel erg bijzonder om even te zien; geluk bij ongeluk). We lopen richting een Sante Ria plekje/dorpje, maar besluiten na een foto snel rechtsomkeer te gaan, want ook hier wilde ze geld v ons hebben... Sante Ria is een geloof dat erg veel te zien is in Cuba op straat. Men moet bijv een jaar witte kleding dragen en een paraplu gebruiken, als teken van een soort herborenheid op aarde (precieze achtergrond e.d. is het googlen waard)

Een flinke wandeling tussen de vele blokken brengt ons uiteindelijk bij het Plaza de la Revolucion, waar je de memorials voor Che Guevara en Fidel Castro vindt. Alles wordt er goed beveiligd, er staan tal van soldaten. Aan de overzijde van het plein kijk je uit het op een toren (José Marti). Het plein ligt centraal van een grote autoweg, welke we volgen tot het zogenaamde Necropolis. Uiteraard treffen we die dag nog een bijzonder persoon. Wederom een oud mannetje met nog een paar tanden in z'n mond, vuile kleren die voluit Spaans blijft kletsen tegen ons ('no ablo espanol' lijkt niet binnen te komen). Na wat gebaren en doen, loopt het mannetje richting een boom en trekt plots een kapmes uit zijn zak: "whaaa...take picture?!" In ruil voor een vergoeding natuurlijk.. Lachend wijzen we hem af en hij loopt mompelend verder. Het Necropolis, waar we naar onderweg waren, is een 5km2 grote begraafplaats. Zo groot dat we er €5 voor moeten betalen, er bewegwijzering is en straatnamen met bordjes geplaatst zijn. Bizar! Het oogt wel heel vredig door de witte stenen en beelden die tot in verte reiken. Maar om te betalen voor een toeristische begraafplaats gaat ons wat ver... Met inmiddels wel wat pijnlijke voeten van de verre wandeling sluiten we de dag af met een hapje en rummetje, door naar dromenland.

Inmiddels is het vrijdag en is het onze enelaatste dag in Cuba. Vandaag voor het thuisfront op zoek naar leuke souveniertjes en we hoopten de sigarenfabriek te bezoeken... Hoopten, want deze was helaas gesloten ivm vakantie. Snappen jullie het? Dan juist heb je bezoekers toch?.. Logica in Cuba haha! Ach, loslaten en doorgaan. Volgende x maar dan ;-) op een marktje kopen we wat leuke spulletjes en scoren we lekkere choco churros. Vanaf het Iberostar Hotel hebben we (naast een lekkermakend zwembad) een prachtig uitzicht over de stad! Ook vandaag probeert iedereen je wel iets te verkopen. Op een plein loopt een Cubaan te roepen 'mi, superstar, koebaaa' terwijl ie een tijdschrift met zijn hoofd op de cover rondzwaait. Hij smeert toeristen een nepsigaar en petje aan en spoort ze aan een foto te maken. We lopen door naar Bodeguita del Medio, dé bar waar de Mojito ontstaan is en daar betaal je dan ook voor! Maar een must-do als toerist, dus heuj! Super lekker!

Bij terugkomst in Vedado stappen we uit bij de grote trekpleister Coppelia, een grote ijssalon waar ze dagelijks duizenden ijsjes verkopen. De avond is inmiddels gevallen en de wachtrij staat tot buiten op het kruispunt. Minimale wachttijd ongeveer een uur/anderhalf. Wauw, en dat voor een ijsje? Cubanen zijn gek op ijs en pizza. Het bijzondere hier is dat er weer een duidelijk onderscheid wordt gemaakt tussen Cubaan en toerist. Want wanneer we een foto willen maken van het begin van de rij, worden we door de beveiligers (3stuks) aangesproken. Of we Spaans spraken? Al snel werd duidelijk dat dit niet het geval was en wees hij ons een andere ingang. De ingang voor de toerist. Verschil: geen rij en ijs 4 x zo duur. We vertellen de man in het Spaans, Engels en Nederlands door elkaar (hoofd vakantiestand) dat we alleen een foto willen maken.

Die avond eten we voor de tweede keer in een drukke tent, die ontzettend kitsch oogt en waar de airco op 15 graden staat...brrr! Een ontzettende tegenvaller en na een halve maaltijd staan we dan ook op en gaan we! Never no more.

De laatste dag wandelen we langs de kust richting de wijk Miramar, waar we wat drinken aan het water. Nog even genieten van de muziek en het lekkere weer. De Cubaanse leefstijl heeft ons verwonderd, erg bijzonder maar na een paar week zijn we wel toe aan nieuwe prikkels en cultuur! Op naar Costa Rrrrica babyyy!!