Nadat een luie buschauffeur ons niet verder wilde brengen dan het kruispunt van Mal Pais, moesten we wel lopend naar ons paleisje La Hacienda Lodge. Volgens Google maps en booking.com bleek het in de heuvels te liggen in tegenstelling tot wat in de beschrijving stond...raar, maar dat ging dus nog een hele klim worden op slippertjes met een brandende hoge zon op dat uur. Na 15 minuten puffen en kreunen maar f pauze met een ijskoud drankje aan de kust. Volgens onze gegevens waren we bijna op de helft...maar gelukkig vroeg Ramoon de ober waar La Hacienda was en of het nog ver was. De vrouw brabbelde wat in Spaans wat er op leek dat we er al bijna waren. Nou misschien wel niet de juiste dan?! Maar het moest zo zijn, want inderdaad het boutique hotel zat aan de overkant van de weg :-) daar aangekomen lijken de meubels toch wel aardig op de foto's van booking.com. Het zwembad zag er wat minder luxe uit...maar er was er wel één. Toen 1 van de eigenaresse vroeg of we hadden gereserveerd...bleken we ah juiste adres te zijn. Ze wees onze kamer..nu snappen we ook datie geen $40 kon zijn.

Snel omkleden en dan dat moment...tsssj...ahhhh...fris water, heet lichaam, even er doorheen maar ooooh zo lekker!! De kamer is zo groot dat we elkaar bijna kwijt kunnen raken. "Echo, echo, echooo" de inrichting is als het stenen tijdperk met heel veel stenen maskers/beelden, grote houten tafels en het bestek is gewoon zwaar om mee te snijden. Je drinkt water uit een champagneglas en het ontbijt is met verse guacamole, jam en ananas. Een waar paradijsje waar we echt even kunnen bijkomen en afkoelen zonder zand in je bilnaad ;-) (zwaar leven als reiziger..)

Er slaapt een gezin uit Montréal...de vader blijkt piloot. Een mooi momentje voor Ramoon om dubbel te checken of het klopt dat piloten 2 keer per jaar opnieuw examen moeten doen om te mogen vliegen. Ohw yeah, next month...it's routine! Ehm, ok...Routine klinkt wat minder...maar vooruit, het klopt ;-)

De eigenaresses, 2 zusjes, zijn heel vriendelijk en spontaan. En Pablo, de Argentijn die hier sinds een paar jaar ook woont, is een surfer die graag een praatje maakt. Net als de schoonmakers. Ze leven hier een lekker leven, met zo nu en dan wat werken. Wij dromen nog even verder!

Mal Pais en Santa Teresa zijn echte laidback dorpjes met overal surfdudes en -dudettes. Ze worden verbonden door hele slechte, hobbelige en zanderige wegen waardoor alles verdord lijkt. Maar dat is allemaal stof en zand. Een sjaal en (ski)bril is dan ook niet overbodig als je hier scheurt, fietst of loopt. De eerste dag moeten we het lopend doen, ongeveer 15 minuten, en dat was lastiger terug in het donker, dan heen in het licht zeg maar ;-) but we survived! We hebben wat gegeten in een sportsbar, die hier heel veel ziet. De bar heeft 3 a 4 schermen met allemaal een andere sport er op (oei, nog meer prikkels voor Moon).

De volgende dag brengen we weer door in het zwembad, tja maar f goed gebruik van de luxe maken hè! Terwijl we in en om het zwembad hangen kijk je je ogen uit. Eerst een biggg leguana die ons het water injaagt. Later een eekhoorntje die ongestoord een nootje knabbelt op één van de stoelen. Helaas geen papegaaien of aapjes in de buurt. We heel veel andere vogeltjes die muziek maken...heerlijk!

Gelukkig hebben we die dag mountainbikes en zijn we iets mobieler en sneller. Als we f naar Santa fietsen om te lunchen zien we dan toch een aapje...dood :-( langs de weg met het bloed nog uit z'n bekkie. Waarschijnlijk lopen knagen in de electriciteitskabels... Zielig! Toen we terug kwamen in de kamer lag er een verrassing op de deurpost van de badkamer. Een klein drolletje. Oh nee hè..zou toch niet van die grote leguaan zijn? Die hoorden we namelijk de hele dag en nacht in de weer op ons dak... Toch maar f googlen en gelukkig bleek het 'slechts' van een gekko te zijn. Haha. De avond besluiten we voor de Monday Madness van het tentje The Bakery te gaan; all you can eat pizza. Dat klinkt ons wel goed in de oren! Met je bordje in de rij staan om vervolgens een pizzapunt naar keuze op te laten scheppen. Lekker Amerikaans, heel slim, want het trekt veel eters! Onvoorstelbaar dat de fietsen hier geen licht hebben, want de wegen zijn slecht verlicht, hebben overal gaten en men rijdt hier soms als een gek. Met ons iPhone-tje schijnen we bij en voorkomen we ongelukken ;-)

In de ochtend gaat de wekker heel vroeg om 5 uur...helaas weer tijd om te gaan. Zo vonden ook de zusjes (ohhhh noooh, whyyyy?), die het ons echt naar ons zin wilden maken. Klant is hier duidelijk koning. Nog f een bakje koffie en hey..wat is dat? Een pad staart ons indringend aan. En hey, nog een drolletje in de kamer. Nouja. Welkom in het wilde leven. Een vreemd geluid doet ons bij het sluiten van de deur nog even stilstaan om te luisteren en te kijken wat voor dier dit nu weer is. Een grote vogel (heeft wel iets van een reiger) zit in de palmboom een apart geluid te maken. De naam? Komen we op terug ;-) (Google). Op het pad naar de 'bushalte' (kennen ze hier niet) zien we dan toch nog wat wilde aapjes in de bomen slingeren. Yeeey!

Op naar Puerto Viejo, de oostkust van het land. Een lange trip met bus, veerboot, bus, bus, van in totaal 13 uur!