Na een avondje op zoete mini-banaantjes te hebben geteerd, vanwege de late aankomst in Havana, gaat het goedgevulde ontbijt er wel in bij de casa waar we hebben overnacht. Wij besluiten het bij 1 nachtje te laten bij deze casa en gaan op zoek naar een andere meer in het centrum. We slapen in de wijk Vedado, wat een beetje het Wassenaar van Havana is. En dat is te zien! Wat een grootse koloniale huizen. Na een drankje met Tries bij Hotel Nacional nemen we een collectivo richting het oude centrum (Havana Vieja). Een collectivo is een old timer taxi waar iedereen in kan stappen en die voor $0,50 CUC per persoon je brengt waar je wilt (soms $1 CUC pp wanneer de taxidriver wat meer ad toerist wil verdienen). Ze rijden wel vaste routes en de één verkeert in een betere staat dan de ander! (zo hadden wij één met een op-en-neer klapperende motorkap) Een zeer gebruikelijk vervoersmiddel voor de gemiddelde Cubaan die zelf geen auto heeft.

We stappen uit bij het Capitolio, dichtbij Parque Central (het witte huis nagebouwd uit de VS). Wow! Wat een old-timers weer. Eerst maar richting 'de herestraat' van Havana 'obispo'. Aan het begin vd straat staat een standje churros te bakken...hmmmm, die hebben we ook in NL! Ziet er wat anders uit...het bakken duurt wat langer (omdat ze minder vermogen hebben om het vet heet te krijgen)...maar heerlijk! Waar je hier erg voor op moet passen zijn 'Jineteros' of 'jineteras'. Dit zijn CUC'ie monsters (CUC daar betaal je als toerist mee) op zoek naar wat winst van toeristen. Standaard beginnen ze 'where you from?' What's your name? En what are you looking for? Vaak is hetgeen wat je zoekt dicht of weten ze iets veel beters.

Richting de Malecón. De kustlijn van Havana. Hier ff chillen in de zon. Achter ons 4 jochies die met visdraad op zoek zijn naar....ja...vis! De kleinste van de 4 haalt als eerst een visje eruit. Schattig!!! Roepen we met ze 3-tjes...totdat de kleine man een mes tevoorschijn haalt...de punt in 1 van de kieuwen drukt en de vis op de grond begint te slaan. Met zijn 3-uh roepen we gatverdamme!!! En hebben niet meer die kant opgekeken. Dat hoeft ook niet want voor we het weten staat er een Cubaan voor ons. Rodrigo is zijn naam. Vraagt of we salsa kunnen dansen, want hij is leraar (uiteraard op zoek naar een extra zakcentje). Suus en ik kunnen de vriendelijke man afslaan, maar Tries moet er toch echt aan geloven en maakt een dansje met hem. Rechts van Suus komt een klein meisje die om geld vraagt. We hadden nog bananen, dus geven die aan haar en der zusje...ze zijn blij! Totdat haar moeder (met een zak vol kleingeld) het ziet en haar kids niet voor bananen op pad heeft gestuurd. Daar vliegen de bananen...zo het water in. Vol ongeloof zit Suus ze nog even na te staren...

Zoveel prikkels en indrukken iedere dag, dat we iedere avond kapot thuiskomen. Vaak even een douche om de zwarte voeten en het stof af te spoelen en een eettentje zoeken. Het eten is overigens niet zo goed in Cuba. Goede eettentjes zijn schaars en tot nu toe hebben we het nog het lekkerst gegeten bij de casa particulares (de mensen thuis).

De volgende ochtend wagen we ons aan onze eerste salsa les. We zijn ietsje te laat en vallen midden id warming up..heupjes heen en weer wiegen..binnen. De basis pasjes konden we nog bijbenen tot we bij een draai aankomen. Uhhh? Is iedereen al een uur bezig ofzow? De docent merkt het op en neemt ons apart, niet wetende dat we nog rookies zijn. Met veel plezier hebben we na 2 uurtjes zweten met de charmante leraren toch al redelijk de basis onder de knie! Dit mocht niet ontbreken aan onze Cuba-reis toch?!!

We vervolgen onze weg naar een marktje voor wat drinken (dorst na al dat gedans!) en treffen 2 voetballende jochies in een parkje... Suus maar f een balletje mee trappen dan! Dat trekt wat bekijks; een meisje die voetbalt!

Nu dan toch maar echt f een douche nemen. Nog f snel een tussenstop aan de overzijde van Havana; casa blanca. Waar je een mooi uitzicht over de stad hebt bij het grote El Cristo beeld (een geschenk van Frankrijk aan Cuba). Ook hebben we een goed zicht op de baai. Vroeger is het het maar 1 iemand gelukt om de best beveiligde baai binnen te treden...jawel...Piet Heijn! (We hebben heel wat geschiedenisles gehad van Kees, de vriend van Tries)

De middag brengen we met z'n tweetjes door in het revolutiemuseum. Hier is veel te zien en te lezen over de onafhankelijkheidsoorlog van Cuba. Veel kleding nog vol met bloed, wapens en andere persoonlijke bezittingen van de mensen die hebben gestreden tegen het kapitalisme in het land. 'Hasta la Victoria siempre'! (Aldus Che Guevara....van de petjes en t-shirts) 's Avonds is het kerstavond, het enige beetje kerst wat gevierd wordt door de Cubanen. We eten met de familie van Kees in een gezellige tent en drinken na tijd nog een drankje in een oude fabriek die tot discotheek is getransformeerd!

De volgende dag willen we de wijk vedado verkennen. Hier zijn we de laatste dagen binnen Cuba gehuisvest. We lopen richting de universiteit, super mooi gebouw en treffen onze eerste bijzondere verschijning van die dag. Een oud mannetje wijst ons er vriendelijk op aan dat er veel verkeer rijdt hier. Thanks, we noticed. We vragen hem f de richting naar het Plaza de la Revolucion. Hij loopt uiteraard f mee, want dat doen ze allemaal (vaak geen goed teken overigens ha). En ja hoor, na een foto'tje hier en daar op zijn aanwijzing loopt ie een barretje binnen en zegt "drink mojito here". Wij "no, no, no mojito" (hij rook iig naar of hij al heel wat toeristen daar had weten de brengen/overhalen) en proberen hem af te wimpelen want Suus denkt dat we compleet verkeerde kant op gaan, maar hij blijft mee lopen en wenkt ons naar een "special sight". (Dit lag niet id planning maar was wel erg bijzonder om even te zien; geluk bij ongeluk). We lopen richting een Sante Ria plekje/dorpje, maar besluiten na een foto snel rechtsomkeer te gaan, want ook hier wilde ze geld v ons hebben... Sante Ria is een geloof dat erg veel te zien is in Cuba op straat. Men moet bijv een jaar witte kleding dragen en een paraplu gebruiken, als teken van een soort herborenheid op aarde (precieze achtergrond e.d. is het googlen waard)

Een flinke wandeling tussen de vele blokken brengt ons uiteindelijk bij het Plaza de la Revolucion, waar je de memorials voor Che Guevara en Fidel Castro vindt. Alles wordt er goed beveiligd, er staan tal van soldaten. Aan de overzijde van het plein kijk je uit het op een toren (José Marti). Het plein ligt centraal van een grote autoweg, welke we volgen tot het zogenaamde Necropolis. Uiteraard treffen we die dag nog een bijzonder persoon. Wederom een oud mannetje met nog een paar tanden in z'n mond, vuile kleren die voluit Spaans blijft kletsen tegen ons ('no ablo espanol' lijkt niet binnen te komen). Na wat gebaren en doen, loopt het mannetje richting een boom en trekt plots een kapmes uit zijn zak: "whaaa...take picture?!" In ruil voor een vergoeding natuurlijk.. Lachend wijzen we hem af en hij loopt mompelend verder. Het Necropolis, waar we naar onderweg waren, is een 5km2 grote begraafplaats. Zo groot dat we er €5 voor moeten betalen, er bewegwijzering is en straatnamen met bordjes geplaatst zijn. Bizar! Het oogt wel heel vredig door de witte stenen en beelden die tot in verte reiken. Maar om te betalen voor een toeristische begraafplaats gaat ons wat ver... Met inmiddels wel wat pijnlijke voeten van de verre wandeling sluiten we de dag af met een hapje en rummetje, door naar dromenland.

Inmiddels is het vrijdag en is het onze enelaatste dag in Cuba. Vandaag voor het thuisfront op zoek naar leuke souveniertjes en we hoopten de sigarenfabriek te bezoeken... Hoopten, want deze was helaas gesloten ivm vakantie. Snappen jullie het? Dan juist heb je bezoekers toch?.. Logica in Cuba haha! Ach, loslaten en doorgaan. Volgende x maar dan ;-) op een marktje kopen we wat leuke spulletjes en scoren we lekkere choco churros. Vanaf het Iberostar Hotel hebben we (naast een lekkermakend zwembad) een prachtig uitzicht over de stad! Ook vandaag probeert iedereen je wel iets te verkopen. Op een plein loopt een Cubaan te roepen 'mi, superstar, koebaaa' terwijl ie een tijdschrift met zijn hoofd op de cover rondzwaait. Hij smeert toeristen een nepsigaar en petje aan en spoort ze aan een foto te maken. We lopen door naar Bodeguita del Medio, dé bar waar de Mojito ontstaan is en daar betaal je dan ook voor! Maar een must-do als toerist, dus heuj! Super lekker!

Bij terugkomst in Vedado stappen we uit bij de grote trekpleister Coppelia, een grote ijssalon waar ze dagelijks duizenden ijsjes verkopen. De avond is inmiddels gevallen en de wachtrij staat tot buiten op het kruispunt. Minimale wachttijd ongeveer een uur/anderhalf. Wauw, en dat voor een ijsje? Cubanen zijn gek op ijs en pizza. Het bijzondere hier is dat er weer een duidelijk onderscheid wordt gemaakt tussen Cubaan en toerist. Want wanneer we een foto willen maken van het begin van de rij, worden we door de beveiligers (3stuks) aangesproken. Of we Spaans spraken? Al snel werd duidelijk dat dit niet het geval was en wees hij ons een andere ingang. De ingang voor de toerist. Verschil: geen rij en ijs 4 x zo duur. We vertellen de man in het Spaans, Engels en Nederlands door elkaar (hoofd vakantiestand) dat we alleen een foto willen maken.

Die avond eten we voor de tweede keer in een drukke tent, die ontzettend kitsch oogt en waar de airco op 15 graden staat...brrr! Een ontzettende tegenvaller en na een halve maaltijd staan we dan ook op en gaan we! Never no more.

De laatste dag wandelen we langs de kust richting de wijk Miramar, waar we wat drinken aan het water. Nog even genieten van de muziek en het lekkere weer. De Cubaanse leefstijl heeft ons verwonderd, erg bijzonder maar na een paar week zijn we wel toe aan nieuwe prikkels en cultuur! Op naar Costa Rrrrica babyyy!!