Made in Vietnam

Vanaf Cat Ba maken we dezelfde terugrit als heen. We blijven de hele dag in Hanoi met ons backpackie en vermaken ons wat in koffietentjes. Vanaf daar boeken we een nachttrein voor die avond om 22.00 uur. Check, die is binnen! Nu nog een northface jas scoren voor in de koelere bergtoppen van Sapa. Ook dat bleek een eitje met de vele "Made in Vietnam" borden. "Real Northface brand"... "Uhuuu madame, it's not real, but that doesn't matter" zegt Suus, de vrouw lacht. Afdingen is niet ons ding, maar het lukt ons om voor 1,1 miljoen dong (€44,-) 2 jasjes te kopen. Zij blij, wij blij!

Op tijd zitten we in de trein richting Sapa. Nu duimen dat we de slaapcabine van 4 personen voor onszelf hebben, zonder snurkende spleetogen ;-) En ja, we got lucky! De soft beds blijken iets minder soft te zijn, maar we maken een redelijke nacht tot half 6. Als houten Klaas'en drinken we een Vietnamees bakkie leut terwijl we het mistige, maar prachtige Lao Cai binnen rijden. Van daar pakken we een 'mini van' richting Sapa (nog een uurtje de bergen in).
We worden verkeerd afgezet door het busje, maar hey what else is new he?! Een paar extra kilometers kunnen onze benen inmiddels wel aan. En het scheelt dat we vandaag geen hike door de bergen gaan doen....wél dus! Waarom vraag je je waarschijnlijk af? Omdat de weersvoorspelling voor vandaag redelijk zonnig is en voor morgen regen en onweer. Nou zijn die weervoorspellingen niet te vertrouwen, maar we moeten toch ergens een keuze maken :-)
De jongen van het hotel is heel gastvriendelijk, maakt een ontbijtje voor ons en zorgt dat we gewoon al zo vroeg kunnen inchecken en dus een douche kunnen nemen! (Ying-Yang)

Om half 10 worden we opgehaald voor de hike naar Lao Chai en Ta Van Village. Kleine bergdorpen waar verschillende stammen leven. Diezelfde stammen leven vandaag de dag van toerisme, maar toch is het een mooie manier om iets van de traditionele inwoners (mini-mensjes) mee te krijgen. Het zijn voornamelijk vrouwen, gekleed in rokken met beenwarmers met daarop een vest en een gekleurde doek om het hoofd. De doeken of hoedjes geven aan welke stam het is (Red Zao of bijv Black Hmong). Ze lopen met een soort draad om de handen, waar ze continu mee bezig zijn om kleding of kleden met te borduren. Ze hebben er blauwe vingers van, omdat de indigo kleur aflaat. Ze kunnen redelijk Engels, maar alle gesprekken gingen ongeveer zo: "where you from? What's your name? How old are you?" Met een groep lopen we met de bergvrouwtjes door een dorpje, waar o.a. een school voor toerisme zit, naar beneden met uitzicht over de terrassen en rijstvelden. Op dat moment nog een beetje afvragend waarom ze met ons mee liepen (vast commercieel ;-)). Halverwege is het tijd voor een pauze en gezellige lunch met de groep. De vrouwtjes zonderen zich af met hun bamboestengels (zijn ze hier gek op). Een Japans meisje poedert haar gezicht nog even met wat 'blanche' (ipv rouge ;-)), waarna we door gaan voor het tweede gedeelte. Nu wordt het spannend, balancerend op de rand van de rijstvelden. Als je valt, ben je zuur en vooral nat van een modderbadje. Ons evenwicht wordt flink op de proef gesteld, maar het gaat allemaal goed. Mede dankzij de bergvrouwtjes (aaah daarom zijn ze mee). Zij bewandelen het als echte berggeiten. We beklimmen de bergen op smalle, scheve paden op onze All Stars. Links een diepe afgrond, rechts geen houvast. De tour wordt niet voor niets zonder verzekering aangeboden ;-). En het is best even 'tough'... Maar het uitzicht is super, de mist is redelijk weggetrokken vandaag. Lucky us! Lopend tussen de grazende buffels genieten we van de omgeving. Ondertussen vertelt één van de meisjes dat ze hier vanaf hun 17e trouwen en als je niet voor je 25e getrouwd bent, dat het dan ook niet meer gaat gebeuren. Sorry Ramoon, we zijn te oud ;-)

Aan het einde van de tour is het natuurlijk tijd voor de commercie: you make me happy, buy something (terwijl de ene nog even snel haar mobieltje opneemt, om te zeggen dat ze druk is met business..). We slaan het aanbod 10x af en lopen terug naar de plek waar onze taxi zal komen. Na een half uur wachten onder het genot van een krijsende big die gewogen moest worden (niet geslacht, nog niet ;-)) is ons busje er eindelijk. Na 5 minuten rijden zet de chauffeur de bus aan de kant en loopt zonder wat te zeggen naar een restaurantje dat daar is. Trouw wachten we met de groep in de bus, totdat het toch wel erg lang gaat duren. Ramoon gaat verhaal halen, de man zit lekker relaxt te kaarten en zegt: "wait 5 more minutes, for 4 people to come"... Uhh ok.. Na 12x5 minuten en herhaaldelijk aangeven van de groep, komen de '4 people' rustig aangewandeld met gids... De gids is nog verbaasd ook dat 2 mensen van de groep zelf een taxi hebben genomen naar het dorpje, omdat het zo lang duurde. Zonder excuus rijden we terug.

Als we terug lopen naar ons hotel zien we een man zijn kip wassen, die het heel normaal lijkt te vinden. Hopelijk weet ie niet dat ie misschien zo wel op een bordje ligt. Ook zien we mensen hun scooter wassen in de rivier. En een ritueel dat plaatsvindt in een grote partytent. Mensen lopen met een witte band om hun hoofd, er wordt luide muziek (goh) gespeeld en gebeden. Het blijkt een begrafenis/afscheid te zijn, zo vertelt onze hoteleigenaar. De volgende dag zal de persoon begraven worden.

De volgende dag hebben we niks gepland, dus lekker even op de struun. Eerst met nuchtere maag langs de markt, oeiii... Heftig. We zien een hond (volledig in tact, zonder haar) op een weegschaal getild worden. Niet veel later is het beestje in 4 stukken gehakt... Het is een delicatesse in het noorden van Vietnam. De kop laat zijn tanden zien, alsof het beest gromt. Oi, gauw lopen we door. Goed voor je kijken, want we struikelen (bij wijze van) haast over een buffelkop. Deze wel volledig zoals ie is, met haar, ogen en hoorns en al. Gewoon aan de rand van de weg. De rest van zijn lichaam wordt daarachter gesneden en verkocht. Dat is nog eens een uithangbord voor je product ;-)

We lopen verder en pakken een dakterrasje, waar opeens de zon een klein beetje waterig doorbreekt. Jeej! Het dorp kent 4 seizoenen in 1 dag, dus we blijven voorzichtig ;-) een minuut later duikt dan ook ineens de mist weer op. Heel apart en bijzonder om te zien hoe de mist het bergdorpje binnensluipt. Haast mysterieus! Tof. Als we door lopen stuiten we op terras met een prachtig uitzicht over de rijstvelden en gebergten. Daar blijven we een paar uurtjes relaxen in het waterige zonnetje, met een Tiger biertje als gezelschap. Jasje aan, jasje uit, mistig, zonnig.
Als de mist blijft hangen besluiten we door te lopen naar Cat Cat Village, waar we entree moeten betalen. Goh, dat geloven we nu wel :-) We draaien ons om en lopen de berg weer op. Twee jochies volgen ons, lopend op de rand van de weg (gevaarlijk!). Het enige woordje Engels wat de boefjes kunnen is natuurlijk: "money?!". Veel kids gaan hier niet naar school en zijn nog laat op om hun ouders te helpen met dingen te verkopen. Zielig... Geen tijd om kind te zijn. Op blote voetjes. Soms helemaal alleen.

We pakken de volgende dag de bus richting Hanoi, om van daar direct door te reizen naar Ninh Binh. Sapa was heel bijzonder en zeker de moeite waard om te bezoeken!

Chasing the sun!

Hué heeft ons de eerste regen van de vakantie gebracht en mede daardoor niet zo heel veel spannende verhalen :-) we hebben de citadel bezocht, waar we als celebs bekeken werden door alle chinezen. Waarschijnlijk staan we nu op heel wat facebookpagina's... De koninklijke graftombes die wat verder buiten het centrum liggen hebben we overgeslagen vanwege de regen. Gauw door!

We pakten de nachttrein vanuit Hue naar Hanoi, die om half 4 in de middag vertrok. De trein leek een veiligere optie voor deze afstand en route, dus daar betaalden we graag wat extra voor. De eerste uurtjes gingen snel om, er werd van alles geserveerd in de trein en het was uiteraard een rumoerig gebeuren. De tv speelde een heerlijke B-film af op volume 32, mensen voeren luidkeels gesprekken aan de telefoon, maar de rit is een stuk minder hobbelig en er wordt niet getoeterd zoals in de bus ;-). Een klein meisje vindt ons heel interessant en staart ons uren met d'r schattige spleetoogjes aan. Even later zit een oude man op diezelfde plek. Na 10 korte (maar luide) belletjes naar hetzelfde nummer, die hij nog even op de hoofdsteun had geschreven, gaat de man in pak onderuit liggen met de voeten tegen het raam. We zouden rond half 5 's nachts aankomen dus als we een beetje slaap wilden pakken dan zouden we op tijd het 'lichtje uit moeten doen'. Daar dacht de conducteur jammer genoeg anders over, terwijl hij bij elke stop de lampen weer aan deed. De tv ging gelukkig, na een schel zangoptreden van een Chinees koor, uit rond 11'en. Dat was 1 stoorzender minder. Ondanks het licht sliepen we dan toch een beetje zo nu en dan. Tot een man onze slapende coupé instapt rond middernacht die het doodnormaal leek te vinden om hard (maar écht hard) een eenzijdig gesprek te voeren met zijn buurman... Aan één stuk door ratelt de man iedereen wakker tot aan Hanoi, maar niemand die er wat van zegt. Wij vonden dat vrij bijzonder, en ook bijzonder irritant, maar als toerist wil je de mensen respecteren en het voelde dan ook niet aan ons om er iets van te zeggen. Verpleurd en poepchagerijnig komen we aan in het donkere Hanoi. Reizen sloopt je ;-)

Vietnamezen zijn luidruchtige mensen, en hebben toch minder respect voor elkaar dan dat we dachten. Ze drukken je aan de kant in een rij of priemen heel irritant continu een vingertje in je rug. En wimpelen je vaak af met een wapperend handje. Maar dat zal allemaal wel zijn, omdat we toerist zijn ;-)

We moeten van het treinstation naar het busstation zien te komen. Omdat het nog heel vroeg is en er geen café met WiFi open is, moeten we het een beetje op de gok doen en met aanwijzingen van een vriendelijk Vietnamees meisje doen. Met alle goede bedoelingen, maar Vietnamezen zijn niet zo goed in richting aan geven of het inschatten van afstand en tijd :-) we lopen een paar km om waarschijnlijk, door het park, waar iedereen al weer fanatiek aan het sporten is met opzwepende muziek. De één nog wilder dan de andere. Bij het busstation boeken we een bus-boot-bus ticket met als eindbestemming het eiland Cat Ba. Een ellenlange reisdag, maar gelukkig weer veilig op de eindbestemming! Een eiland die nog minder toeristisch schijnt te zijn, dichtbij het hele toeristische Ha Long Bay. Ook hier helaas weer geen zon... :-(

Eerst maar wat eten, want chips gaat er ook niet meer in en onze voedselvoorraad is inmiddels op. We boeken ter plekke een guesthouse voor 2 nachtjes en kleden ons warm aan met wat we hebben (das niet veul...). De 22 graden voelt voor ons als 15 en we besluiten een berg op te lopen waar een fort bewaard is gebleven. Dan krijgen we het vanzelf warm! Vanaf de berg hebben we een super uitzicht over de Lan Ha Bay, een baai met duizenden bergeilandjes. Cat Ba zit vol met Nederlanders, in tegenstelling tot de rest van Vietnam. Waarom? Geen idee :-) De avond duiken we vroeg op't nust, met 2 dekens over ons heen. Een beetje verdrietig..op vakantie wil je gewoon zon toch?! Maar hey, het is vakantie! Morgen weer een nieuwe dag en de voorspellingen leken goed.

Op tijd uit de veren, warme douche, bikini aan, laagjeskleding aan, klaar voor een boottrip door de Lan Ha en Ha Long Bay. Een grote boot, met bovendek vaart ons rustig door de vissersdorpjes en boerderijen op het water. Zo'n 3000 mensen wonen en werken hier op het water samen met hun hond. Ze leven van de visserij, vissen die ze kweken in afgezette netten, die ze verkopen aan de mensen en restaurants op het vaste land. Iedereen kan er voor kiezen om hier wat op te zetten vertelt onze gids, men krijgt een investering van de overheid hiervoor. We varen verder door de indrukwekkende rotspartijen die bedekt zijn met bomen. Overal waar je kijkt zie je eilandjes verschijnen door de lichte mist die er nog hangt. We hebben redelijk goed zicht gelukkig! Na ruim een uur varen stoppen we en is tijd om onze spierbundels te gaan gebruiken in een kajak. Ramoon wil nog even naar de wc en voegt zich netjes in de rij. Een Franse vrouw laat haar verbluft achter als ze voordringt en zegt: "It won't take long". Nee, dat plassies van mij wel zeker? :-/

Als iedereen in een kajak gesetteld is gaan we peddelen. Ramoon benoemt zichzelf tot captain en zit achterin in de kajak met charmante koplamp op d'r voorhoofd. Hopen dat we niet omvallen, want het water ijskoud en de zon niet te vinden! Oh en het stikt er van de jellyfishes (kwallenvisse, kwallenvisse)... We gaan eerst door de Dark Cave (vandaar de koplamp ;-)) die uitmondt in een mooie, stille Lagoon. Wat een rust! En we spotten een aapje, yay!

We kajakken door naar de Bat Cave, waar helaas nu geen vleermuis te bekennen is ivm het seizoen (too bad ;-)). Ook daar blijven we even dobberen aan de andere kant in een Lagoon. Na 2 uur kajakken en nog 2 grotten te hebben bezocht beginnen onze spieren wel een beetje te zeuren en zijn we toe aan lunch. We zitten aan tafel met een leuk Canadees stel met 2 kids. Het kleine jochie raakt maar niet uitgepraat over de kwallen en dat hij één keer gestoken is. De hele tafel staat vol met rijst, groentes, vlees, vis, loempia's and so on. Way too much, maar we zijn klaar voor de rest van de dag! We leren aan boord ook een Nederlandse meid kennen, de dubbelganger van een vriendin van Suus, die op reis is met d'r Franse vriend Vince. Heel grappig om alle trekjes en dingen te herkennen in haar! :-)

We varen richting de Ha Long Bay, waar we ook steeds meer boten en, helaas, afval tegemoet komen. De rotsen worden steeds hoger hier. Na een uurtje stoppen we weer, omdat we een duik mogen nemen en snorkelen als we dat willen. Ons niet gezien, want de zon is nog steeds niet om het hoekje gekomen en dat lijkt ook niet meer te gaan gebeuren. Een Poolse waaghals neemt als enige de sprong en zwemt tussen de kwallevisjes wat heen en weer. Maar ook die is binnen 5 minuutjes weer aan dek...brrr!

Als kers op deze mooie dag en ervaring zien we nog een paar Langur aapjes (met baby), waar er nog maar slechts 70(!) van op de wereld zijn. Lucky day!

Eenmaal terug vraagt een Vietnameze jongen die Suus helpt met uitstappen met een glimlach: "Holland? You tall". Deze vraag krijgen we later deze reis nog een paar keer :-) de mensen op het eiland zijn vriendelijker. Het eiland is nog flink in aanbouw en zal met de jaren wel toeristischer worden denken we. Overal worden hostels en dergelijk gebouwd. En terecht want het is er prachtig!

Hoi Hoi An!

Na 3 heerlijke dagen met volop zon in Nha Trang, komen we aan in het bewolkte Hoi An. We worden supervriendelijk ontvangen door een Vietnamees meisje met een overbeet. We denken dat hierdoor haar Engels wat minder goed is, want proberen later op onze kamer Engels te praten in een 'overbeet-houding' met onze kaak. Probeer maar eens..erg lastig haha.

Omdat het nog 7 uur is en we pas om 12 uur kunnen inchecken bood ze ons een douche aan. We zijn rap klaar gezien de wormpjes die daar rond krioelen. We nemen een ontbijtje en gaan het dorpje verkennen. Super gezellige straatjes met overal lichtballonnen, pop-art, kunst. Het is dorps en Chinese invloeden zijn er terug te zien.

We worden meerdere malen vanuit het water geroepen door Vietnamezen in een bootje: 'madame!!' Als je een foto van ze maakt, roepen ze 'moneyyy!!'. Voor een paar euro's willen ze je over de rivier varen. Sowieso als ze je proberen aan te houden om iets te verkopen dan wapperen ze met hun hand naar je. Alsof je zachter moet rijden, maar dan heel snel. We wimpelen ze af met een glimlach 'no thank youuu' en wapperen terug.

De eerste bezienswaardigheid waar we langslopen is de Japanse brug. Het is er vooral erg druk, dus nemen een foto en lopen door. In Hoi An kun je 'custom made' kleding laten maken. Wat je maar wilt. Broeken, jurken, pakken, schoenen en tassen. Ze hebben er een scootervrij gebied. Dat is opzich wel lekker. Als je in Vietnam bent geweest of beelden van het verkeer hebt gezien hier, dan weet je waarom. Eventjes geen getoeter, alleen maar 'ladyyyy, buy someTIENG, ladyyyy, buy for meeee...pleaseee'

Voordat we het weten lopen we weer een markt op. Altijd leuk, maar op het ergste voorbereid na Cambodja ;-) na een lekkere bak koffie lopen we terug naar onze homestay. We kunnen inmiddels inchecken, dus dumpen onze spullen en huren vervolgens een fiets. Op naar het strand!!! Uhhh...geen zon jammer genoeg :-( tijdens onze fietstocht zien we een boer op een buffel zitten. Dat zou een hele mooie foto zijn. Dus stoppen..zoeken fotocamera op en op het moment dat we willen schieten, ziet de boer ons en springt hij van zijn buffel. Moneyyy, moneyyy...ok, doei!! Klikken toch nog even snel een foto en snel weer op de fiets! Bij het strand aangekomen is het vooral erg koud, dus lang blijven we niet. Dan maar weer terug naar het oude centrum om wat te drinken en mensen te kijken. Aangekomen in het centrum worden we teruggeroepen: 'ladyyyyy...ticket, ticket!!' Wij: 'uhhh, ticket?' Yes...ticket entree old centre. Suus: 'no, we didn't pay this morning so dit keer ook niet!' Haha, niet helemaal logisch maar de vrouwtjes kijken elkaar vragend aan en we mogen kosteloos doorlopen. Belachelijk toch? Betalen om een openbaar centrum in te mogen? Overal waar toeristen komen zetten ze een professorisch in elkaar getimmerd huisje neer en roepen er 'ticket...ticket!!' uit. Makkelijk verdiend ;-) soms staan ze met zijn tweeën. De ene verkoopt je een ticket, overhandigd de tickets en vervolgens roept de Vietnamees ernaast dwingend 'ticket!!' om er vervolgens een scheurtje in te maken. Daarna mogen we doorlopen.

De volgende dag huren we een scooter om naar 'my Son sanctuary' te rijden. Een flink ritje, maar we hebben de hele dag voor onszelf en het leukste is toch wel fietsen of een scooter huren. Je ziet veel en kunt stoppen waar je wilt en dat doen we ook. Regelmatig stoppen we voor het uitzicht over de rijstvelden, waar de Vietnamese hoedjes in te zien zijn mooie foto'tjes opleveren. Als we door de dorpjes rijden worden we nagekeken en horen we van alle kanten 'helloooo'. Als we kijken zijn het vooral de kindjes die ons blij en giechelend begroeten. Zo schattig!!

My Son sanctuary is erg mooi. Het zijn reünies, overblijfselen van de tempels van de Hindu. Jammer genoeg getroffen door de bombardementen van de VS. Hier en daar zijn er nog diepe gaten te zien waar de bommen zijn gevallen. Ze zijn nu volop bezig met de restauratie ervan. eenhoop werk dus!! Ondanks de beschadigingen is het een bijzondere plek. De tempels zijn omringd door veel groen en bergen wat een bepaald rustgevend gevoel geeft. Na alles te hebben gezien, keren we terug naar Hoi An (40 km). Halverwege maken we een stop in een dorpje waar het toerisme duidelijk nog niet aanwezig is. Even een broodje bij een bakkerij halen. We halen meerdere broodjes en koekjes (hmmmm kokos...alles is voor bassie (ramoon), want Suus is er niet zo gek op. We zitten langs de weg vlakbij een kruispunt. Niet normaal al die vrachtwagens en scooters die door elkaar heen toeteren. Het blijft bijzonder om te zien haha. Links van ons zitten een winkeleigenaar en een beveiliger een potje te kaarten. Om de minuut kijken ze ons even aan en glimlachen vriendelijk. Wij glimlachen om de minuut uiteraard schaapachtig terug en knikken. Na de broodjes hebben we zin in koffie. Aan de overkant zien we een verrot koffiekarretje langs de weg staan. We steken over en nemen plaats op de stoffige plastic stoeltjes van 20cm hoog (blijft ook echt heel bijzonder haha). Een vrouwtje die achter het karretje staat vragen we om koffie. 'Hot coffee please?!' We hebben het namelijk behoorlijk koud. Ze knikt en gaat Ad slag. Ineens komt de winkeleigenaar van het kaartspel overgestoken en roept iets in het Vietnamees naar het koffievrouwtje. Ondertussen vraagt hij aan ons 'coffee??' We knikken en herhalen 'hot coffee!' Hij herhaalt ons en gaan er vanuit dat het goed moet komen. We krijgen uiteindelijk een laagje koffie met ijsklontjes erin. Haha. Blijkbaar kwam hij het vrouwtje alleen maar vertellen dat de prijs omhoog moet omdat we toeristen zijn. Ondanks dat het geen 'hot coffee' is, is de koffie echt heerlijk! 2 slokken en maar weer door. We betalen 20.000 dong (0,80 ct en is nog geen drol natuurlijk). Het vrouwtje is overduidelijk super blij dat we wat bij haar hebben gekocht 'smelt'. Opvallend is overigens dat alles 20.000 dong is waar geen prijs op staat (blikje cola, koekjes, kauwgum...njah...haha, grappig). Over de snelweg terug!

'S avonds eten we wat in het oude centrum, halen een fles wijn op en genieten nog even na op het balkon van onze homestay in Hoi An. Jammer dat het weer slecht is. Inmiddels onze eerste dag regen gehad. De voorspellingen zijn ook niet best dus besluiten een dag korter te blijven en de volgende ochtend door te reizen naar Hue.

From Russia with love

Het was een kort nachtje in de sleeping bus van Mui Ne naar Nha trang. De buschauffeur genoot ervan, stak regelmatig ongegeneerd een sigaret op, keek rustig een filmpje tijdens het rijden en vond het geen probleem om hardop gesprekken te voeren. Met de flikkerende discolampjes op het plafond probeerden we toch wat slaap te vatten in de sigarettenlucht. Doordat we boven lagen ervaarden we elke bocht alsof we zouden kantelen, dus het was best even spannend kunnen we wel zeggen! De chauffeur scheurde er lustig op los, duidelijk bekend terrein voor hem. Andere reisgenoten leken er geen last van te hebben aan het gesnurk te horen. Op één na, die het normaal leek te vinden om 's nachts om 3 uur te gaan bellen. Een doodnormale nacht in een 'sleeping bus'.

Het is 6.00 uur in de ochtend als we aankomen. Inchecken kan pas vanaf 13.00 uur, dus de tassen gedropt, bikini aan, ontbijtje eten en op zoek naar een lekker plekje. We pikken nog net een restje van de zonsopgang mee aan het strand. Daar zijn inmiddels al veel Vietnamezen aan het sporten, voornamelijk ouderen! Zo zien we een oudere man telkens een 'sprintje' van 2 meter trekken aan de rand van de zee, omdraaien en opnieuw. Hilarisch beeld. Maar hij doet het maar wél even!!

We hadden gelezen over een vrij toegankelijk zwembad, waar je 40.000 dong betaalt voor een bedje om vervolgens daar de hele dag te kunnen luieren. Om 8.00 uur 's ochtend leggen we lekker Hollands ons handdoekje neer en slapen we een beetje bij tot een uurtje of 15.00 uur. Eindelijk een beetje kleur pakken! :-) Nha trang staat bekend als het Scheveningen van Vietnam. De zee en het strand is hier een stuk schoner dan in Mui Ne gelukkig! Langs het strand vind je hier ook weer de fitnesapparaten die volop gebruikt worden. Door de Vietnamezen dan, niet door de vele Russen die je hier ziet. Die schenken graag nog even een fles Vodka leeg in de verse fruitsapjes die je langs de weg kunt kopen. Ons beeld van de gemiddelde Rus wordt hier bevestigd ;-) (lekker over één kam scheren). Ze zijn niet vriendelijk, maar misschien is dat omdat ze geen woord Engels spreken. Nee, ze zijn niet vriendelijk want er kan geen glimlachje van af bij de meesten. Ze bekijken je van top tot teen met een soort afkeuring, smoezelen met elkaar en lachen vervolgens. Het werkt bij ons ook op de lachspieren. Het is jammer dat Nha Trang opgeslokt is door Russen die hier een winkel/restaurant beginnen, dit is geen Vietnam. De billboards en menukaarten zijn soms alleen in het Russisch, ofwel elke andere nationaliteit is niet welkom...toch? Jammer dat we een paar keer voor Rus worden aangezien, haha. Wij genieten hier vooral van de zon en lokale lekkernijen langs de weg. Rundvlees op een stokje, gewikkeld in wijnbladeren (knofloooook!!) gegrild op bbq. Lekkerrr! Opa moet die ook maar leren maken...mmm!

's Avonds drinken we een biertje bij de Booze Cruise op een kinderkrukje en genieten we van een dronken Rus die op straat staat te 'dansen'. We kletsen wat met de propper van de tent en worden meerdere keren gevraagd om sigaretten te kopen. Als een man vraagt of dit krukje nog vrij is, vraagt hij ook: "where you from?" De vraag die we meerdere keren per dag gesteld krijgen (vaak met doel om te weten hoeveel geld je te besteden hebt ;-)). Wij antwoorden, waarop hij vertelt dat hij de 'cook' van deze tent is. Bij Ramoon valt het kwartje niet direct en antwoordt twee tellen later: "the cook....oh de kok/cock". Juist, awkward. Wij schieten in de slappe lach en de man druipt langzaam af. Hoofd op vakantiestand, dan krijg je dat soort uitspraken :-)

De dag erna kiezen we weer voor een ochtend zwembad, die beviel ons wel. De middag huren we een scooter en toeren we door de straten richting een kerk en een tempel, waar ook 2 levensgrote boeddha's zijn. Het verkeer is altijd al een chaos, maar als je er zelf tussen rijdt lijkt het nog erger. Midden in de spits leren we een paar ongeschreven verkeersregels in Vietnam: toeter voor alles, als je er langs wilt, als je er aan komt, als je gaat keren midden op de rijbaan, toeter (mensen moeten hier wel een gehoorbeschadiging hebben). De functie van een toeter is hier totaal verloren gegaan ;-) Tegen het verkeer in rijden mag, invoegen doe je dan ook tegen het verkeer in. Je hebt kijken-kijken en je hebt niet-kijken. Vietnamezen kijken alleen naar de richting ze op willen. Jij wijkt dus uit als er iemand uit een uitrit komt, of als ze opeens besluiten links af te slaan of te stoppen. Zebrapaden zijn er wel, maar waarom? Joost mag het weten! Rood, oranje of groen licht? Je mag doorrijden. Wil je naar links? Dan ga je gewoon, weg afsnijden en de rest moet uitwijken (en toeteren). En tóch: we hebben geen 1 verkeersongeluk gezien!!

De laatste dag in Nha Trang staan we vroeg op om te gaan snorkelen met een groep. Met een busje worden we naar de haven gebracht. De vrouw voorin wil een gordel om doen, maar de chauffeur lacht en reageert met afwijzende hand: "Oh nooo...this is Vietnam".. nog zo'n verkeersregel! ;-)

Met een groep duikers en snorkelaars worden we gedropt bij een eilandje waar we in ondiep water ruim een uurtje dobberen in ons wetsuit. Na het snorkelen in Indonesië hebben we ons lesje wel geleerd om ons goed aan te kleden (levendig verbrand tot we er misselijk van waren). Het vele koraal is nog in tact en we zien allerlei soorten, maten en kleuren vissen. Even later zwemmen we ook over de giftige zwart-witte slang die daar woont. Gauw, wegflipperen! Het beest had nog nooit iemand aangevallen, maar je zult net zien... ;-) op de boot krijgen we uitgebreide lunch, terwijl we doorvaren naar het tweede eilandje, waar we nog familie van Nemo (clownvisje) zien zwemmen!

En de middag hebben we nog een paar uurtjes de scooter, dus gaan we richting Pho Nagar Cham Towers. Tempels die nog in goede staat zijn, waar mensen hun offers doen. Lekker toeristisch tussen de chinezen. We pikken nog even een traditionele dans mee en rijden dan weer terug tussen de vele cyclo's die je hier ziet. Fietsen met een grote stoel voorop, waar je soms hele families in ziet zitten. Na een frisse douche en onze tas te hebben gepakt, eten we een heerlijke pizza uit de steenoven. Wel ff lekker als afwisseling op de vele rijst die je hier verteert. Vanaf het dakterras waar we zitten kijken we uit op de straat waar van alles voorbij komt. We zien een moeder met jochie dat blijkbaar plassen moet. En wel direct, midden op straat, broek naar beneden en gaan. Het ventje heeft geen ondergoed aan en sterker nog, een groot gat bij zijn pielemuis en billetjes. Vlug rekenen we af, want de bus zou er met een 10 minuten al zijn. En ja hoor, ongeduldig staan ze al te wachten om ons naar Hoi An te brengen. We maken, ondanks het vele stilstaan en wachten op het uitladen van vreemde pakketten, een redelijk goede nacht in de bus. Een bedje beneden in de bus is voor iedereen een aanrader!

Doei Nha Trang, hoi Hoi An!

There's a rat in my kitchen, what am I gonna do...

We hebben na een busreis van 12 uur Ho Chi Minh weer bereikt. We komen laat aan, dus blijven een nachtje slapen om de volgende ochtend vroeg richting mui né te reizen, oftewel..strand!! We slapen overduidelijk in een Chinees gedeelte 'they're everywhere'!! We eten bij ons favo restaurantje gemarineerde inktvis op hele kleine stoeltjes. Wanneer je deze kleine stoeltjes ziet staan, weet je dat je hier Vietnamees kunt eten! De inktvis is heerlijk, alleen de structuur ff wennen (met name de zuignapjes die je in je mond voelt). Maar niet piepen, ff er doorheen kauwen en smullen!

De volgende ochtend reizen we door naar mui né. Bloedje heet en in de hitte op zoek naar onze slaapplek. Het is te ver lopen en na de toeterende taxichauffeurs te hebben afgewimpeld besluiten we toch maar het lokale busje te nemen. Opvallend is dat je tas meer waard is dan jijzelf. 8000 dong per persoon en 12000 dong voor je tas. In de bus zitten 2 mannen achterin hardop over ons te discussiëren waarbij de ene het hoogste woord heeft en de ander lachend knikt en ondertussen met een naald de inhoud van kleine schelpjes leegpulkt om vervolgens lekker op te slurpen (blegh)

In mui né moesten de mooiste stranden van Vietnam liggen, dus na het inchecken direct bikini aan en richting het strand. Wat we aantreffen is vooral veel afval in het water, stank en als klap op de vuurpijl jawel 'trommelgeroffel' een dode rat!! Never nooit dat we hier het water in gaan!!? De zonsondergang is daarentegen erg mooi en is het echt even genieten.

'S avonds op zoek naar een eettentje. Toch maar weer tripadvisor checken. We komen terecht in 'little russia'. Het pleintje heeft verschillende eetgelegenheden, maar vooral veel Russen! Nadat er besteld hebben komen we erachter dat we bij het verkeerde eettentje hebben besteld. Ohw nohwww, wij weer. Aan Moon haar gezicht is Af te lezen wat ze van de maaltijd van Suus vindt (ze is nog wel zo netjes om haar gedachten te delen nadat het eten op was: het leek namelijk op kattenkots), maar het was niet heel vies....maar lekker ook niet.

De volgende dag huren we een scooter en gaan we op zoek naar een mooier strandje. Ze hebben hier witte en rode zandduinen waar je vanaf kunt boarden, dus helmpje op en gaan!! Na nog geen 5 minuutjes rijden komen we in een haventje terecht. Allemaal blauwe bootjes in de zee en in de kust ronde bakjes waar je de vissers in ziet rondpeddelen. We stoppen uiteraard even voor een foto'tje en pakken de trap naar beneden. Stinken, niet normaal, maar dat is op de foto gelukkig niet waar te nemen ;-) het levert ons mooie kiekjes op. Tussen de bootjes lopen rode koeien te grazen, op zoek naar een beetje gras. En opa en oma zijn hard aan het werk. Okido..genoeg gezien en fucking heet hier ook, dus door!

Na nog eens 10 minuutjes rijden komen we aan bij de rode (heel heet aan je poot'n) zandduinen. Dit wisten we omdat er langs de kant allemaal Vietnamezen je proberen aan te houden in de hoop dat je jouw scooter daar parkeert voor een beetje geld. We toeteren (aan de kant!!!!!), rijden stukje door en parkeren onze scooter bij een restaurantje. Van daaruit de zandduinen in, maar geen mensen te vinden die van de zandduinen afboarden, dus dan maar door naar het strand. Uiteindelijk sjezen we de hele kustlijn van mui né af. 'Het rode zand heeft wel wat weg van de grand canyon', zegt Suus. Even later zien we een bordje 'red canyon' staan, dus dat had suusje goed gezien ????

Uiteindelijk vinden we een strandje zonder afval en ratten en proberen een paar zonuurtjes te pakken in de brandende zon (afzien haha).

De ratten, geuren en hoe het eten gepresenteerd wordt zorgt voor een iets wat verminderde eetlust, maar proberen het bij een familierestaurantje. Heerlijk gegeten, netjes en voor weinig. Het kan dus wel! Uh...wat loopt daar?!! (Ramoon hoort en ziet ook alles hè) Ja hoor, een rat!! Zo het mooie vijvertje in die in het midden van het restaurants staat. Plonsss...Gelukkig was het eten al op!

Om 01.00 uur vertrekt de nachtbus naar Nha Trang, dus we pakken onze spullen alvast in en chillen wat op de kamer (ramoon slaapt wat, want is al een week wat ziekjes. Of wat verkeerds gegeten...goh....of van de malariapillen).

Om 00.30 uur gaan we aan de rand van de weg staan om opgepikt te worden. Het is stil rond dit tijdstip in mui né...op het geritsel van de ratten in de vuilniszakken langs de weg na dan. Om 01.30 uur komt de bus met gekleurd en fel licht aangereden! We stappen in en moeten onze slippers in plastic zakjes meenemen naar onze zit- slaapplek. Op naar de volgende bestemming!!! Tot nooit weer ziens Mui Ne! ;-)

Happy birthday!

Na een lange busrit door de vele vertraging, kwamen we na 7 uur dan eindelijk aan in het noordelijk gelegen Siem Reap. De chauffeur zag zijn kans schoon om meer Rieltjes te verdienen door onderweg mensen op te pikken en zo was een vertraging snel veroorzaakt. Gelukkig wachtte een tuktuk-menneke ons op en werden we voor de deur van ons guesthouse afgezet. Jasmine Family Guesthouse met ZWEMBAD, jaaa! En een vogel die blaft, miauwt en schaterlacht. Het is toch om te gieeeere!

Uiteraard nemen we eerst een frisse duik in het zwembad, want ook hier is het bloedheet en doet het zonnetje flink z'n best. Daarna lopen we richting het centrum en merken we al gauw dat deze stad een stuk schoner is en frisser ruikt dan de hoofdstad. We eten een heerlijke curry uit een kokosnoot onder een gezellig TL-lichtje en regelen een e-bike voor de volgende dag, want we willen de zonsopkomst zien bij de tempels van Angkor Wat. De grootste trekpleister van deze stad! We krijgen wat instructies mee voor de e-bike (1 a 2 uur opladen na elke 20km rijden, een kaart met oplaadpunten en niet onbelangrijk, hoe werkt het ding..) De e-bike rijdt geruisloos en het is even wennen in het chaotische verkeer, maar we weten ons een weg te banen. Nog wel...

Het is 3.45 uur als de wekker rinkelt en we na een paar uur slaap d'r uit moeten willen we de zonsopkomst niet missen. Niet teveel zeggen tegen elkaar, want het is nog vroeg... ;-) de 7km lange weg is voor een groot deel onverlicht en dus pikkedonker! Vluchten met dit ding is niet mogelijk (voor die ene blaffende hond bijvoorbeeld) want we rijden maximaal 23km p/u. Nog wel...

Op zoek naar de ticketverkoopplaats, want deze is niet bij ingang van de Angkor Wat. Niet te vinden. Bij de tempel starten de eerste verkoopstands hun spulletjes op en dus maar even vragen waar we tickets kunnen kopen. Gelukkig waren we ruim op tijd. Nog wel...

Met de aanwijzingen van de vrouw rijden we een stuk terug, maar het verschil tussen links en rechts blijkt lastiger dan het is. Eenmaal aan de andere kant van de tempel vragen we een bewaker maar weer de weg. Hij stuurt ons weer terug naar waar we vandaan kwamen. Geen ticket booth. De tijd tikt langzaam weg, de batterij-inhoud van de e-bike ook en langzaamaan wordt het drukker met tuktuks en toeristen. Ons humeur wordt er trouwens ook niet beter op ;-) we vragen een bewaker aan de hoofdingang weer naar de weg, hij biedt aan om ons op motor heen en weer te brengen. Uiteraard tegen een belachelijk bedrag, maar goed we hebben weinig keus willen we nog een goed plekje scoren en niet de zonsopkomst missen (en de batterij sparen). Er zijn maar een beperkt aantal oplaadpunten voor de e-bike en deze liggen, net als de tempels, redelijk ver uit elkaar. Het is inmiddels rond 5.00 uur.

Tussen de horde chinezen (they're everywhere!!) weten we een plekje te bemachtigen aan het water, waar je de weerspiegeling van de tempel mooi vast kunnen leggen. Samen met een stel kakkerlakken en zwermen muggen is het nu wachten tot het licht wordt. Een wat roerig begin van de dag, maar de zonsopkomst maakt het allemaal goed. Een beetje magisch schouwspel, waar de torens van de tempel steeds beter zichtbaar worden, waar je eerst in de verre verte niks om je heen zag behalve wat zaklampen. Wauw, wat was dit bijzonder! En dat op Suus haar verjaardag! Tijdens de opkomst begint ook een orkest van krekels te spelen.

Als het helemaal licht is zien we pas hoe immens groot het allemaal is, zowel de tempels als het gebied er omheen. De monniken die er in hun oranje gewaden rondlopen maken het plaatje compleet. We genieten van de omgeving en lopen wat rond en door de tempels. Als we terug lopen worden er bussenvol met, jawel, chinezen gedropt. Moon wordt gevraagd op de foto te gaan met een stel (say: shang haaaaiii). En door.

Vooraf hadden we een route uitgestippeld zodat we tussendoor de bike konden opladen. Het eerste punt redden we maar net, rollend met nog 8km p/u (we vielen nog net niet om ;-)) het is uiteraard bij een restaurantje, dus maar even een bakkie leut terwijl de generator onze E-bike oplaadt. Ondertussen lopen we nog even naar de tempels Sra Srang en Banteay Kdei, die dichtbij zijn. Na ruim een uur opladen is de batterij weer vol lijkt het en dus kunnen we verder rijden. Nog wel... De eerstvolgende stop is de tempel Ta Prohm, ook wel genoemd Tomb Raider (vanwege de filmopnames daar) of Indiana Jones. Resten van tempels die bedekt zijn met immense bomen en hun wortels. De natuur sterker dan het steen! Indrukwekkend!

Wanneer we verder rijden merken we dat de batterij veeeel sneller leegloopt dan eerder. Oké... Als we aan de andere kant van Ta Prohm aankomen (zo'n 2km verder) is de batterij weer aan het knipperen: ofwel EMPTY! Maar guess what, nog lang geen oplaadpunt weer. Ja...en nu?!? Fietsen is geen optie, dat is leuk bedacht die trappers er aan, maar op zo'n ding alleen voor mensen als Van Velzen misschien te doen (No offense Roel ;-)). Er is een marktje en Suus ziet als enige optie de verkoopkraam te vragen of het mogelijk is om de stekker in het stopcontact wat zij hebben liggen te stoppen. Verder is hier in de omgeving geen stroom... We besluiten het ding er 2 uur aan te laten en dus is het wachten geblazen, spelletjes doen om de tijd te doden en ondertussen verkoeling zoeken met een smoothie.

Als we langdradig worden, sorry daarvoor, maar deze dag duurde ook een eeuwigheid ;-)

Je zou zeggen na 2 uur is het ding volledig vol en kunnen we weer gaan waar we willen (voor ong. 20km). Dat is wel wat ons is verteld in ieder geval. We nemen het zekere voor het onzekere en nemen de weg terug naar Angkor Thom, zodat we langs het vorige oplaadpunt rijden. Maar goed ook, want weer loopt de batterij leeg zo snel als Daphne Schippers (sorry Schnoink, nog even oefenen ;-)). De 2 uur wachten hebben dus niks uitgehaald. We stoppen maar weer bij het oplaadpunt en de mensen kijken ons vertederend aan. Yes, we're bahaaack! Inmiddels wel toe aan lunch, laat dat geen toeval zijn ;-) een lunch met als extra vlees een gebakken miertje voor Suus! Happy birthday!

Één van de meisjes van de familie, Tomy, raken we mee aan de praat. Na een tijdje biedt ze ons aan om bij haar achter op de motor te gaan zodat de e-bike kan opladen en wij toch nog de Angkor Thom met de Bayon kunnen bezoeken. Dat zagen we niet echt meer zitten als het zo doorging, omdat het nog wel een stukje rijden was... Ze wilde graag helpen en vond het sneu om ons zo te zien (blijkbaar was de 'wanhoop' van ons gezicht af te lezen). Lief ding!

Onderweg vertelt ze van alles over de tempels, de mensen en armoede in Cambodja, de lessen Engels en Frans die ze geeft en dat ze al 8 jaar ook rondleidingen geeft om rond te komen. Bij de Bayon zet ze ons af, waar ze rustig wacht tot wij de tempel bezocht hebben. Wat een gave tempel weer, met 54 torens met allemaal verschillende gezichten er op. Deze hadden we zeker niet willen missen. Thanks Tomy! Als we terug komen bij het oplaadpunt is de E-bike opgeladen en gaan we vol goede moed op weg naar ons guesthouse. We bedanken Tomy en geven haar wat geld. Gelukkig krijgen we nog een koude fles water mee van Tomy. Onze redding achteraf...

Na 5 minuutjes rijden zien we dat er alweer 1 blokje van de 6 blokjes in totaal wegvalt. En nog 1... En nog 1. Nee hè, are you kidding me?! De batterij loopt dus weer in snel tempo leeg en zo zouden we nooit ons guesthouse halen, laat staan de ingang van Angkor Wat. Al gauw is het gedaan en moeten we lopen, met de e-bike aan de hand. Kilometers lopen we, niemand die ons helpt. We besluiten het telefoonnummer te bellen van het verhuurbedrijf, want nog 10 kilometer lopen in deze hitte met zo'n ding aan de hand was geen doen. Het nummer bestond niet, feest compleet! We lopen verder en zien een politieagent. Misschien dat het met een lokaal nummer wel zou lukken. Maar helaas geen succes. Verder heeft de man ons ook weinig te melden, bedankt vriend we redden ons wel ;-)

We lopen zover we kunnen met inmiddels de blaren op onze tenen. Droppen de e-bike, op slot en wel, op een makkelijk te vinden hoek en willen dan een tuktuk aanhouden naar het centrum. Geen andere keus, gelukkig hadden we nog extra geld gepind. De meesten rijden door en zwaaien terug (payback time). Waarschijnlijk zit hun werkdag er op. Bezweet en redelijk afgepeigerd komen we bij het verhuurbedrijf aan, waar het meisje ons te woord staat en een boze baas aan de lijn heeft. Een schadevergoeding van alle extra kosten leek ons niet meer dan redelijk, of dan op z'n minst ons geld voor de huur terug. De baas wil er niks van weten en is alleen maar bang dat de e-bike kwijt is. Het meisje zegt nu dat het ding 8 uur aan de lader moet als de batterij helemaal leeg is en dat 2 personen op 1 bike niet verstandig is. Komt ze nu mee. Whatever, we krijgen $5 en zijn er wel klaar mee. Het is 18.00 uur als we het zwembad in duiken en proosten op de 26 jaartjes van Suus. What a day, what a day!

Het was in ieder geval een verjaardag om nooit te vergeten. En de betekenis van E-bike is ons ook duidelijk geworden: E stands for EMPTY. Nooit, maar dan ook nooit weer.

De laatste dag doen we dan ook helemaal NIETS. Lekker aan het zwembad luieren. 's Avonds nog even naar de bekende pub street en night market ("buy something ladyyyyy") met gebakken insecten en talloze kraampjes met dezelfde spulletjes.

Cambodja je was bijzonder!

Ik hou van Holland(-spel)

We reizen van Ho Chi Minh naar Phnom Penh (Cambodja). In de ochtend worden we netjes naar onze bus gebracht. Airco, WiFi en grote stoelen zijn aanwezig om het onze reis van 6 uur wat aangenamer te maken. We pakken nog een paar uurtjes slaap ook, en zijn binnen no time bij de grens van Cambodja. Hier een paspoortcontrole/visum regelen. Alles verloopt vlot! Maar een reis is geen reis wanneer het niet 'ying yang' is! Er stapt een man op de bus die de laatste 2 uur zijn hele adresboek bij langsgaat om bij te praten...ehhh, te blehren! Zelfs de Cambodjaanse vrouw naast ons kijkt blazend naar achteren...draait haar ogen weg en steekt haar vingers in der oren. Het is telkens 5 minuutjes stil en dan begint ie weer!! Hij lijkt ook bij ieder telefoontje hetzelfde te zeggen en op een gegeven moment zijn we op een punt aangekomen dat het op onze lachspieren werkt. We proberen te raden wat hij nou eigenlijk zegt. Het lijkt op 'een beetje ui....omroeren...knoflook...preitje..(aangezien hier alles om eten draait...nog niet eens zo gek bedacht vonden we)....even laten fruiten!' En dat herhaalt zich. Alsof de persoon aan de andere kant telkens weer terugbelt om te vragen wat het recept ook alweer was, want het herhaalt zich keer op keep. Het begint op het 'ik hou van Holland-spel' te lijken, want deze meneer Chung heeft precies hetzelfde stemgeluid: 'raad het recept'.

Aangekomen in Phnom Pehn zien we vooral veel stof en een stad die in aanbouw is. Alles in de steigers, huizen die tussen de vervallen hokjes/winkeltjes worden gebouwd. Veel armoede is te zien en bedelaars van jong tot oud. Het is drukkend warm en met onze tas op de rug gaan we op zoek naar onze guesthouse. Halverwege even wat eten/drinken om bij te komen en de indrukken die we nu al hebben opgedaan te laten bezinken. Na onze tassen te hebben gedropt lopen we naar de eerste tempel 'wat phnom'. Op zoek naar wat logica van de straten, zien we een marktje voor ons. 'Daar overheen??' roept Ramoon? De paadjes van de markt worden steeds smaller en loopt over in een overdekte markt. De warmte, de mensen, de geuren en het spul wat verkocht wordt komt steeds meer op ons af. Dit omdat het marktspul nog half leeft. Kippen die opgestapeld op de grond liggen, maar te uitgeput zijn om te vluchten. Grote vissen die op het drogen liggen te spartelen, krabbetjes en vlees dat er ongekoeld ligt met allemaal vliegen erop. Halverwege lukt het niet meer om ons voor de lucht af te sluiten (Ramona weet hoe vers vlees ruikt door der pappie die slager is....die geur was ver te zoeken). Half kokhalzend vluchten we de markt af. Leuk hoor dat 'cultuursnuiven'. De tempel is 'zo-zo' en lopen al snel terug via de boulevard om wat te drinken. We ploffen neer en zien zowel links als rechts van ons 2 oudere mannen met 2 jonge Cambodjaanse meisjes. Je ziet dit eigenlijk overal. Oudere mannen die alleen op reis zijn, ziet Ramoon aan als verdacht...tsja, wat moet je anders in zo'n stoffige stad?!! 'S avonds eten we bij een restaurantje 'friends'. Het is een restaurant die stampusvol zit. Hier worden kansarme straatkinderen opgeleid om in een restaurant te werken. Super goed initiatief en heerlijk eten voor 5 dollar (als je hier geld pint krijg je dollars en wanneer je hiermee betaalt krijgt je het kleinste gedeelte Cambodjaans geld voor terug).

Met een volle buik lopen we terug naar de kamer waar we 2 kakkerlakken aantreffen in de douche. Lekker dan! Dat wordt vannacht geen wc stop!! De volgende ochtend regelen we bij ons hotel een tuktuk die ons bij de killing fields brengt, vervolgens het s21 museum en een 'drop off' bij the Royal palace. Scheelt weer wat km's op de pijnlijke voetjes (nog f wennen ad wandelingen op de flipflops). Een mondkapje is geen overbodige luxe. De uitlaatgassen en stof zorgen er na 5 minuten voor dat je huid aanvoelt alsof je een dag strand hebt gepakt. Aangekomen bij 'the killigfields', krijgen we een audioset mee en wordt er stap voor stap in het Nederlands verteld wat zich hier voor gruweldaden hebben afgespeeld. Het komt bij ons binnen als een bom, vreselijk! Te bedenken dat één vierde van de bevolking dood is gemarteld (want kogels waren te duur). Overdag moesten de mensen keihard werken op het land, in de brandende zon. Er was geen eten en 's nachts ging de muziek aan om het geschreeuw van het martelen tot aan de dood te maskeren. De boom waar baby's onder het toezien van hun moeders op zijn doodgeslagen. Na de killing fields staan palmbomen niet alleen meer voor vakantie / tropisch weer. De schors, waar de palmbladen op leunen zijn gekarteld en zijn zo scherp dat ze werden gebruikt om de keel door te snijden. Een aantal uitdrukkingen van pol pot (leider van de rode khmer): 'beter 1 onschuldig mens doden dan 1 schuldige laten ontkomen' of 'om met een schone lei te beginnen, moet je het bij de wortels (kinderen) aanpakken'. Vreselijk! Nadat we de killing fields hebben bezocht brengt de man van de tuktuk ons naar het museum S21. Het was een school, maar werd door de rode khmer gebruikt als gevangenis waar (voordat ze naar de killing fields werden gebracht) de gevangenen net zo lang martelde tot ze een bekentenis aflegden van verraad (denkwijze die niet aansloot bij die van Pol Pot). Heftig dagje dus :-) die we hebben afgesloten door f af te koelen in het zwembad om de hoek van onze guesthouse. Onze laatste avond hier gaan we in de wildernis op zoek naar een eettentje. Hoooo!!! Nee, niet weer over die markt. Op tripadvisor hadden we wat opgezocht, want als je ziet wat er aan de straat wordt verkocht, de markt, we een rat ijverig een keuken hebben zien klimmen en de kakkerlakken in onze douche...dan zitten hoofd en maag (en neus) op 1 lijn met elkaar.

Door de donkere straten word je opnieuw geconfronteerd met hoe arm Cambodja is. Het sextoerisme, de straatkinderen/gezinnetjes en vooral de stof en vuilnis op de wegen die een penetrante geur achterlaten. Het eettentje kunnen we niet zo snel vinden dus lopen terug 'op goed geluk' om wat anders te vinden. Uiteindelijk vinden we iets waar veel backpackers zitten. Op het dakterras aangekomen, een heerlijk briesje en keiharde muziek. We gaan iets aan de buitenkant zitten zodat we zo nu en dan nog wat tegen elkaar kunnen zeggen en Ramoon zo nu en dan luistert naar wat Suus te vertellen heeft (concentratievermogen van een vis namelijk wanneer er teveel prikkels zijn). Na een uur op ons eten gewacht te hebben (en the happy rooftop inmiddels de hangry rooftop is geworden) heeft Ramoon haar eerste Cambodjaanse curry te pakken...khmer curry! Heerlijk met rijst...als 't buikje daar maar geen last van krijgt. Morgen namelijk 6 uur id bus naar Siem Reap! De Afrikaans aangeschoten man naast ons vraagt met een Jamaicaans accentje waar we vandaan komen en waar we naar toe reizen. We komen niet verder dan 'Siem Reap' want bij het horen van deze plaats begint hij aan 1 stuk door te ratelen over hoe leuk het daar wel niet is. Veel schoner, mooie tempels (zijn Amerikaanse tafelgenoot vult hem ondertussen ratelend aan) en veel politie. In pnohm pehn is nergens politie te zien en dat verklaart een hoop ;-) Nadat het stel is uitgepraat vertrekken ze en geeft de Nigeriaan ons nog een mooie witte glimlach cadeau 'bye girls'.

De volgende ochtend reizen we door en ontdekken we toch nog een klein verkeersregeltje. Het mannetje die ons namelijk naar de bus van Siem Reap brengt, kijkt alleen maar naar rechts wanneer hij een kruispunt oversteekt. Gedurende de oversteek geldt vervolgens 'wie het eerst haalt, die het eerst maalt' en 'the bigger, the stronger', want het meisje van rechts op der brommerT moet wachten op ons. We worden gedropt bij het busstation...op naar Siem Reap!

Goodmorning Vietnam!!

Zonder al teveel besef dat onze vakantie nu dan eindelijk begonnen was stapten we op het vliegtuig naar Hongkong. Daar zouden we de overstap maken, na een 11-uur lange vlucht, richting Ho Chi Minh, de tweede grootste stad van Vietnam. Een prima eerste vlucht ondanks de altijd aanwezige vliegangst van Ramoon en de weinige slaap die we hebben gepakt. En gelijk konden we wennen aan de Aziatische gewoontes, want meneer met de groene T-shirt heeft zo'n 11 uur lang elke 2 minuten zijn neus hevig opgehaald. Tja, misschien was de beste man wel gewoon verkouden, maar misschien ook niet. Hij leverde in ieder geval genoeg decibel ;-)

Al met al een reis van 16 uurtjes die vrij vlot gingen, voor we het wisten liepen we met miljoenen (Vietnamese dongs welteverstaan ;-)) op zak in een warme, grote stad. Godzijdank hebben we Google maps vandaag de dag, want alleen op die manier hebben we ons guesthouse binnen een uurtje gevonden! In een zijstraatje van de gezellig drukke straat Bue Vien, tussen de vele straatverkopers en etensgeuren. Het taaltje is erg bijzonder en klinkt alleen maar naar het gebruik van a-klanken, zoals meneer Ching dat bij IHVH doet.

Na een verfrissende douche, die je eigenlijk alleen kon nemen door op de wc te gaan zitten (zoveel ruimte) was het tijd om kennis te maken met Vietnam. Dus... Een Vietnamese loempia besteld! Niet gefrituurd, maar vers gerold met garnalen en enorm veel koriander. We zaten aan een kruispunt, dus genoeg te zien! Vooral heel veel scooters (en toeters), straatverkopers en zo nu en dan een auto die zich een weg probeert te banen in de chaos. Verkeersregels zijn hier ver te zoeken. Iedereen doet en toetert maar wat, tegen het verkeer in, omdraaien midden op de weg, maar tot nu toe nog geen verkeersongeluk gezien. Het werkt dus op de een of andere manier wel!

Kapot als we waren zijn we even gaan powernappen voor een paar uurtjes. We hadden natuurlijk de nacht overgeslagen en al heel wat indrukken te verwerken! Daarna lekker aan het bier geslagen aan de drukke hoofdstraat. Op een stel plastic kinderkrukjes/stoeltjes tussen de krioelende Vietnamezen die ook allemaal weekend vierden. We werden nadrukkelijk verzocht (nouja verplicht) om zover mogelijk achteruit (van de weg af) te gaan zitten, zodat er plek was voor de volgende voorbijganger. En zo schoof je elke keer door naar achter, elke keer als iemand vertrok. Er mocht absoluut geen stoeltje tussen zitten ;-) scheelt natuurlijk weer inkomen voor hen. De vrouwelijke dirigente regelde het wel even allemaal! We zaten naast een vriendengroep waar we al gauw een grappige gewoonte opmerkten. Voor elke slok die genomen wordt, proosten ze met elkaar. Balen dus als jij niet zo'n tanker bent als die goede vriend van je, want je moet meedrinken :-)

We besloten er ook een hapje te eten, maar kozen niet voor de lokale delicatesse; gefrituurde inktvis! Nog ff niet ;-) Ramoon werd verrast met een bordje rijst met okra (wat een beetje smaakte naar een sperzieboon), waar ze eigenlijk spinazie had besteld...maar ach! Het was goed te doen! Het lijkt ook erg gebruikelijk te zijn om elkaar veel aan te raken. Mensen zijn close met elkaar. En mannen dus niet allemaal homo ;-)

Het was gezellig op de vrijdagavond waar ook veel toeristen een dansje waagden met cheap-ass biertjes. Plots was het half 2 en dus maar eens tijd om ons 'ritme' op te pakken.

Zaterdag zijn we begonnen met een mokkakoffie en broodje in een lokale bakkerij. Waarna we verder zijn gaan lopen om de op één hand te tellen highlights van Ho Chi Minh te bezoeken. Een lokaal marktje geeft ons de kans om even lunch te pakken; een crêpe, 1 met chocolade en 1 met rundvlees. We hebben het War Museum bezocht waar het gruwelijk zichtbaar werd hoe erg de oorlog is geweest hier. Ongelooflijk hoe kort het eigenlijk nog maar geleden is. De foto's van de oorlog, wat het lozen van de napalm (gifstof) voor schade heeft aangericht, niet normaal en een zieke geest die dit heeft bedacht om uit te laten voeren (Shame on you US of A). Zelfs na de oorlog worden er nog mensen in dat gebied met een beperking/misvormingen aan het lichaam geboren. Misschien zijn de misvormde armpjes van onze hoteleigenaar hier ook wel een gevolg van? Anyway...het blijft ons in ieder geval verbazen dat hij met beide ogen vanuit een andere hoek je aan kan blijven kijken! (En dat het verdomd lastig is om niet naar de mooi gelakte nageltjes van hem te staren aan de halve armpjes die hij heeft).

Onder de indruk van alle beelden, zijn we even gestrand met een colaatje (en ja hoor! Zonnebloempitjes voor Ramoon!!) op een bankje in een groot park waar je eigenlijk alle vormen van sport wel tegenkomt. De Vietnamezen schijnen iedere dag voor zonsondergang iets aan beweging te doen. Zo zien we een stel wel 3 keer snelwandelend voorbijkomen. Maar wat je vooral veel ziet hier is uiteraard de yoga!

In het parkje, dichtbij ons guesthouse, spotten we een 'local sport' genaamd Shutter cock. Applaus voor de bedenker van de naam hiervan. Er wordt met een soort grote pluim in duo's of groepen fanatiek overgespeeld (met zowel hand als voet). Terwijl we dit leuke fenomeentje op de videoband vastleggen, word ik aangesproken door een student (niet de eerste keer trouwens). Als eerste reactie denk je automatisch; niet wéér een verkoper he. Maar ik geef hem de kans om zijn verhaal te doen en zit vervolgens een heel gesprek met hem te voeren. Ramoon is het volgende 'slachtoffer' van een jongen, Song, een HR student. De studenten willen hun Engelse taal ontwikkelen door met buitenlanders een gesprek aan te knopen. Het schijnt heel normaal te zijn en als je er op let zie je meer toeristen kletsen met studenten. Win-win, want voor ons valt er ook wat bij te schaven. Als het begint te schemeren en de yoga-les voor onze neus steeds luider wordt met hevige moves, is het tijd voor ons om verder te gaan. Bye guys!

In de avond eten we bij een soort Vietnamees tapas restaurant met super smaakvolle hapjes! Volledig ingeburgerd eten we zelfs de noodles met stokjes en volgen we de toeristische instructie om het gerecht 'af te maken'. Absolute aanrader; Bun Chá.

Met de wekker van 6 uur in ons achterhoofd gaan we vroeg onder de veren, nouja boven de veren, want de temperatuur is ver boven het kwik met zo'n 25 graad 's nachts. Door de jetlag slapen we pas laat, maar die uurtjes halen we tijdens de busrit van 6 uur naar Pnhom Penh (Cambodja) wel weer in.

Tam biêt! Doeeeeiiii ;-)