Zonder al teveel besef dat onze vakantie nu dan eindelijk begonnen was stapten we op het vliegtuig naar Hongkong. Daar zouden we de overstap maken, na een 11-uur lange vlucht, richting Ho Chi Minh, de tweede grootste stad van Vietnam. Een prima eerste vlucht ondanks de altijd aanwezige vliegangst van Ramoon en de weinige slaap die we hebben gepakt. En gelijk konden we wennen aan de Aziatische gewoontes, want meneer met de groene T-shirt heeft zo'n 11 uur lang elke 2 minuten zijn neus hevig opgehaald. Tja, misschien was de beste man wel gewoon verkouden, maar misschien ook niet. Hij leverde in ieder geval genoeg decibel ;-)

Al met al een reis van 16 uurtjes die vrij vlot gingen, voor we het wisten liepen we met miljoenen (Vietnamese dongs welteverstaan ;-)) op zak in een warme, grote stad. Godzijdank hebben we Google maps vandaag de dag, want alleen op die manier hebben we ons guesthouse binnen een uurtje gevonden! In een zijstraatje van de gezellig drukke straat Bue Vien, tussen de vele straatverkopers en etensgeuren. Het taaltje is erg bijzonder en klinkt alleen maar naar het gebruik van a-klanken, zoals meneer Ching dat bij IHVH doet.

Na een verfrissende douche, die je eigenlijk alleen kon nemen door op de wc te gaan zitten (zoveel ruimte) was het tijd om kennis te maken met Vietnam. Dus... Een Vietnamese loempia besteld! Niet gefrituurd, maar vers gerold met garnalen en enorm veel koriander. We zaten aan een kruispunt, dus genoeg te zien! Vooral heel veel scooters (en toeters), straatverkopers en zo nu en dan een auto die zich een weg probeert te banen in de chaos. Verkeersregels zijn hier ver te zoeken. Iedereen doet en toetert maar wat, tegen het verkeer in, omdraaien midden op de weg, maar tot nu toe nog geen verkeersongeluk gezien. Het werkt dus op de een of andere manier wel!

Kapot als we waren zijn we even gaan powernappen voor een paar uurtjes. We hadden natuurlijk de nacht overgeslagen en al heel wat indrukken te verwerken! Daarna lekker aan het bier geslagen aan de drukke hoofdstraat. Op een stel plastic kinderkrukjes/stoeltjes tussen de krioelende Vietnamezen die ook allemaal weekend vierden. We werden nadrukkelijk verzocht (nouja verplicht) om zover mogelijk achteruit (van de weg af) te gaan zitten, zodat er plek was voor de volgende voorbijganger. En zo schoof je elke keer door naar achter, elke keer als iemand vertrok. Er mocht absoluut geen stoeltje tussen zitten ;-) scheelt natuurlijk weer inkomen voor hen. De vrouwelijke dirigente regelde het wel even allemaal! We zaten naast een vriendengroep waar we al gauw een grappige gewoonte opmerkten. Voor elke slok die genomen wordt, proosten ze met elkaar. Balen dus als jij niet zo'n tanker bent als die goede vriend van je, want je moet meedrinken :-)

We besloten er ook een hapje te eten, maar kozen niet voor de lokale delicatesse; gefrituurde inktvis! Nog ff niet ;-) Ramoon werd verrast met een bordje rijst met okra (wat een beetje smaakte naar een sperzieboon), waar ze eigenlijk spinazie had besteld...maar ach! Het was goed te doen! Het lijkt ook erg gebruikelijk te zijn om elkaar veel aan te raken. Mensen zijn close met elkaar. En mannen dus niet allemaal homo ;-)

Het was gezellig op de vrijdagavond waar ook veel toeristen een dansje waagden met cheap-ass biertjes. Plots was het half 2 en dus maar eens tijd om ons 'ritme' op te pakken.

Zaterdag zijn we begonnen met een mokkakoffie en broodje in een lokale bakkerij. Waarna we verder zijn gaan lopen om de op één hand te tellen highlights van Ho Chi Minh te bezoeken. Een lokaal marktje geeft ons de kans om even lunch te pakken; een crêpe, 1 met chocolade en 1 met rundvlees. We hebben het War Museum bezocht waar het gruwelijk zichtbaar werd hoe erg de oorlog is geweest hier. Ongelooflijk hoe kort het eigenlijk nog maar geleden is. De foto's van de oorlog, wat het lozen van de napalm (gifstof) voor schade heeft aangericht, niet normaal en een zieke geest die dit heeft bedacht om uit te laten voeren (Shame on you US of A). Zelfs na de oorlog worden er nog mensen in dat gebied met een beperking/misvormingen aan het lichaam geboren. Misschien zijn de misvormde armpjes van onze hoteleigenaar hier ook wel een gevolg van? Anyway...het blijft ons in ieder geval verbazen dat hij met beide ogen vanuit een andere hoek je aan kan blijven kijken! (En dat het verdomd lastig is om niet naar de mooi gelakte nageltjes van hem te staren aan de halve armpjes die hij heeft).

Onder de indruk van alle beelden, zijn we even gestrand met een colaatje (en ja hoor! Zonnebloempitjes voor Ramoon!!) op een bankje in een groot park waar je eigenlijk alle vormen van sport wel tegenkomt. De Vietnamezen schijnen iedere dag voor zonsondergang iets aan beweging te doen. Zo zien we een stel wel 3 keer snelwandelend voorbijkomen. Maar wat je vooral veel ziet hier is uiteraard de yoga!

In het parkje, dichtbij ons guesthouse, spotten we een 'local sport' genaamd Shutter cock. Applaus voor de bedenker van de naam hiervan. Er wordt met een soort grote pluim in duo's of groepen fanatiek overgespeeld (met zowel hand als voet). Terwijl we dit leuke fenomeentje op de videoband vastleggen, word ik aangesproken door een student (niet de eerste keer trouwens). Als eerste reactie denk je automatisch; niet wéér een verkoper he. Maar ik geef hem de kans om zijn verhaal te doen en zit vervolgens een heel gesprek met hem te voeren. Ramoon is het volgende 'slachtoffer' van een jongen, Song, een HR student. De studenten willen hun Engelse taal ontwikkelen door met buitenlanders een gesprek aan te knopen. Het schijnt heel normaal te zijn en als je er op let zie je meer toeristen kletsen met studenten. Win-win, want voor ons valt er ook wat bij te schaven. Als het begint te schemeren en de yoga-les voor onze neus steeds luider wordt met hevige moves, is het tijd voor ons om verder te gaan. Bye guys!

In de avond eten we bij een soort Vietnamees tapas restaurant met super smaakvolle hapjes! Volledig ingeburgerd eten we zelfs de noodles met stokjes en volgen we de toeristische instructie om het gerecht 'af te maken'. Absolute aanrader; Bun Chá.

Met de wekker van 6 uur in ons achterhoofd gaan we vroeg onder de veren, nouja boven de veren, want de temperatuur is ver boven het kwik met zo'n 25 graad 's nachts. Door de jetlag slapen we pas laat, maar die uurtjes halen we tijdens de busrit van 6 uur naar Pnhom Penh (Cambodja) wel weer in.

Tam biêt! Doeeeeiiii ;-)