Na een lange busrit door de vele vertraging, kwamen we na 7 uur dan eindelijk aan in het noordelijk gelegen Siem Reap. De chauffeur zag zijn kans schoon om meer Rieltjes te verdienen door onderweg mensen op te pikken en zo was een vertraging snel veroorzaakt. Gelukkig wachtte een tuktuk-menneke ons op en werden we voor de deur van ons guesthouse afgezet. Jasmine Family Guesthouse met ZWEMBAD, jaaa! En een vogel die blaft, miauwt en schaterlacht. Het is toch om te gieeeere!

Uiteraard nemen we eerst een frisse duik in het zwembad, want ook hier is het bloedheet en doet het zonnetje flink z'n best. Daarna lopen we richting het centrum en merken we al gauw dat deze stad een stuk schoner is en frisser ruikt dan de hoofdstad. We eten een heerlijke curry uit een kokosnoot onder een gezellig TL-lichtje en regelen een e-bike voor de volgende dag, want we willen de zonsopkomst zien bij de tempels van Angkor Wat. De grootste trekpleister van deze stad! We krijgen wat instructies mee voor de e-bike (1 a 2 uur opladen na elke 20km rijden, een kaart met oplaadpunten en niet onbelangrijk, hoe werkt het ding..) De e-bike rijdt geruisloos en het is even wennen in het chaotische verkeer, maar we weten ons een weg te banen. Nog wel...

Het is 3.45 uur als de wekker rinkelt en we na een paar uur slaap d'r uit moeten willen we de zonsopkomst niet missen. Niet teveel zeggen tegen elkaar, want het is nog vroeg... ;-) de 7km lange weg is voor een groot deel onverlicht en dus pikkedonker! Vluchten met dit ding is niet mogelijk (voor die ene blaffende hond bijvoorbeeld) want we rijden maximaal 23km p/u. Nog wel...

Op zoek naar de ticketverkoopplaats, want deze is niet bij ingang van de Angkor Wat. Niet te vinden. Bij de tempel starten de eerste verkoopstands hun spulletjes op en dus maar even vragen waar we tickets kunnen kopen. Gelukkig waren we ruim op tijd. Nog wel...

Met de aanwijzingen van de vrouw rijden we een stuk terug, maar het verschil tussen links en rechts blijkt lastiger dan het is. Eenmaal aan de andere kant van de tempel vragen we een bewaker maar weer de weg. Hij stuurt ons weer terug naar waar we vandaan kwamen. Geen ticket booth. De tijd tikt langzaam weg, de batterij-inhoud van de e-bike ook en langzaamaan wordt het drukker met tuktuks en toeristen. Ons humeur wordt er trouwens ook niet beter op ;-) we vragen een bewaker aan de hoofdingang weer naar de weg, hij biedt aan om ons op motor heen en weer te brengen. Uiteraard tegen een belachelijk bedrag, maar goed we hebben weinig keus willen we nog een goed plekje scoren en niet de zonsopkomst missen (en de batterij sparen). Er zijn maar een beperkt aantal oplaadpunten voor de e-bike en deze liggen, net als de tempels, redelijk ver uit elkaar. Het is inmiddels rond 5.00 uur.

Tussen de horde chinezen (they're everywhere!!) weten we een plekje te bemachtigen aan het water, waar je de weerspiegeling van de tempel mooi vast kunnen leggen. Samen met een stel kakkerlakken en zwermen muggen is het nu wachten tot het licht wordt. Een wat roerig begin van de dag, maar de zonsopkomst maakt het allemaal goed. Een beetje magisch schouwspel, waar de torens van de tempel steeds beter zichtbaar worden, waar je eerst in de verre verte niks om je heen zag behalve wat zaklampen. Wauw, wat was dit bijzonder! En dat op Suus haar verjaardag! Tijdens de opkomst begint ook een orkest van krekels te spelen.

Als het helemaal licht is zien we pas hoe immens groot het allemaal is, zowel de tempels als het gebied er omheen. De monniken die er in hun oranje gewaden rondlopen maken het plaatje compleet. We genieten van de omgeving en lopen wat rond en door de tempels. Als we terug lopen worden er bussenvol met, jawel, chinezen gedropt. Moon wordt gevraagd op de foto te gaan met een stel (say: shang haaaaiii). En door.

Vooraf hadden we een route uitgestippeld zodat we tussendoor de bike konden opladen. Het eerste punt redden we maar net, rollend met nog 8km p/u (we vielen nog net niet om ;-)) het is uiteraard bij een restaurantje, dus maar even een bakkie leut terwijl de generator onze E-bike oplaadt. Ondertussen lopen we nog even naar de tempels Sra Srang en Banteay Kdei, die dichtbij zijn. Na ruim een uur opladen is de batterij weer vol lijkt het en dus kunnen we verder rijden. Nog wel... De eerstvolgende stop is de tempel Ta Prohm, ook wel genoemd Tomb Raider (vanwege de filmopnames daar) of Indiana Jones. Resten van tempels die bedekt zijn met immense bomen en hun wortels. De natuur sterker dan het steen! Indrukwekkend!

Wanneer we verder rijden merken we dat de batterij veeeel sneller leegloopt dan eerder. Oké... Als we aan de andere kant van Ta Prohm aankomen (zo'n 2km verder) is de batterij weer aan het knipperen: ofwel EMPTY! Maar guess what, nog lang geen oplaadpunt weer. Ja...en nu?!? Fietsen is geen optie, dat is leuk bedacht die trappers er aan, maar op zo'n ding alleen voor mensen als Van Velzen misschien te doen (No offense Roel ;-)). Er is een marktje en Suus ziet als enige optie de verkoopkraam te vragen of het mogelijk is om de stekker in het stopcontact wat zij hebben liggen te stoppen. Verder is hier in de omgeving geen stroom... We besluiten het ding er 2 uur aan te laten en dus is het wachten geblazen, spelletjes doen om de tijd te doden en ondertussen verkoeling zoeken met een smoothie.

Als we langdradig worden, sorry daarvoor, maar deze dag duurde ook een eeuwigheid ;-)

Je zou zeggen na 2 uur is het ding volledig vol en kunnen we weer gaan waar we willen (voor ong. 20km). Dat is wel wat ons is verteld in ieder geval. We nemen het zekere voor het onzekere en nemen de weg terug naar Angkor Thom, zodat we langs het vorige oplaadpunt rijden. Maar goed ook, want weer loopt de batterij leeg zo snel als Daphne Schippers (sorry Schnoink, nog even oefenen ;-)). De 2 uur wachten hebben dus niks uitgehaald. We stoppen maar weer bij het oplaadpunt en de mensen kijken ons vertederend aan. Yes, we're bahaaack! Inmiddels wel toe aan lunch, laat dat geen toeval zijn ;-) een lunch met als extra vlees een gebakken miertje voor Suus! Happy birthday!

Één van de meisjes van de familie, Tomy, raken we mee aan de praat. Na een tijdje biedt ze ons aan om bij haar achter op de motor te gaan zodat de e-bike kan opladen en wij toch nog de Angkor Thom met de Bayon kunnen bezoeken. Dat zagen we niet echt meer zitten als het zo doorging, omdat het nog wel een stukje rijden was... Ze wilde graag helpen en vond het sneu om ons zo te zien (blijkbaar was de 'wanhoop' van ons gezicht af te lezen). Lief ding!

Onderweg vertelt ze van alles over de tempels, de mensen en armoede in Cambodja, de lessen Engels en Frans die ze geeft en dat ze al 8 jaar ook rondleidingen geeft om rond te komen. Bij de Bayon zet ze ons af, waar ze rustig wacht tot wij de tempel bezocht hebben. Wat een gave tempel weer, met 54 torens met allemaal verschillende gezichten er op. Deze hadden we zeker niet willen missen. Thanks Tomy! Als we terug komen bij het oplaadpunt is de E-bike opgeladen en gaan we vol goede moed op weg naar ons guesthouse. We bedanken Tomy en geven haar wat geld. Gelukkig krijgen we nog een koude fles water mee van Tomy. Onze redding achteraf...

Na 5 minuutjes rijden zien we dat er alweer 1 blokje van de 6 blokjes in totaal wegvalt. En nog 1... En nog 1. Nee hè, are you kidding me?! De batterij loopt dus weer in snel tempo leeg en zo zouden we nooit ons guesthouse halen, laat staan de ingang van Angkor Wat. Al gauw is het gedaan en moeten we lopen, met de e-bike aan de hand. Kilometers lopen we, niemand die ons helpt. We besluiten het telefoonnummer te bellen van het verhuurbedrijf, want nog 10 kilometer lopen in deze hitte met zo'n ding aan de hand was geen doen. Het nummer bestond niet, feest compleet! We lopen verder en zien een politieagent. Misschien dat het met een lokaal nummer wel zou lukken. Maar helaas geen succes. Verder heeft de man ons ook weinig te melden, bedankt vriend we redden ons wel ;-)

We lopen zover we kunnen met inmiddels de blaren op onze tenen. Droppen de e-bike, op slot en wel, op een makkelijk te vinden hoek en willen dan een tuktuk aanhouden naar het centrum. Geen andere keus, gelukkig hadden we nog extra geld gepind. De meesten rijden door en zwaaien terug (payback time). Waarschijnlijk zit hun werkdag er op. Bezweet en redelijk afgepeigerd komen we bij het verhuurbedrijf aan, waar het meisje ons te woord staat en een boze baas aan de lijn heeft. Een schadevergoeding van alle extra kosten leek ons niet meer dan redelijk, of dan op z'n minst ons geld voor de huur terug. De baas wil er niks van weten en is alleen maar bang dat de e-bike kwijt is. Het meisje zegt nu dat het ding 8 uur aan de lader moet als de batterij helemaal leeg is en dat 2 personen op 1 bike niet verstandig is. Komt ze nu mee. Whatever, we krijgen $5 en zijn er wel klaar mee. Het is 18.00 uur als we het zwembad in duiken en proosten op de 26 jaartjes van Suus. What a day, what a day!

Het was in ieder geval een verjaardag om nooit te vergeten. En de betekenis van E-bike is ons ook duidelijk geworden: E stands for EMPTY. Nooit, maar dan ook nooit weer.

De laatste dag doen we dan ook helemaal NIETS. Lekker aan het zwembad luieren. 's Avonds nog even naar de bekende pub street en night market ("buy something ladyyyyy") met gebakken insecten en talloze kraampjes met dezelfde spulletjes.

Cambodja je was bijzonder!