We reizen van Ho Chi Minh naar Phnom Penh (Cambodja). In de ochtend worden we netjes naar onze bus gebracht. Airco, WiFi en grote stoelen zijn aanwezig om het onze reis van 6 uur wat aangenamer te maken. We pakken nog een paar uurtjes slaap ook, en zijn binnen no time bij de grens van Cambodja. Hier een paspoortcontrole/visum regelen. Alles verloopt vlot! Maar een reis is geen reis wanneer het niet 'ying yang' is! Er stapt een man op de bus die de laatste 2 uur zijn hele adresboek bij langsgaat om bij te praten...ehhh, te blehren! Zelfs de Cambodjaanse vrouw naast ons kijkt blazend naar achteren...draait haar ogen weg en steekt haar vingers in der oren. Het is telkens 5 minuutjes stil en dan begint ie weer!! Hij lijkt ook bij ieder telefoontje hetzelfde te zeggen en op een gegeven moment zijn we op een punt aangekomen dat het op onze lachspieren werkt. We proberen te raden wat hij nou eigenlijk zegt. Het lijkt op 'een beetje ui....omroeren...knoflook...preitje..(aangezien hier alles om eten draait...nog niet eens zo gek bedacht vonden we)....even laten fruiten!' En dat herhaalt zich. Alsof de persoon aan de andere kant telkens weer terugbelt om te vragen wat het recept ook alweer was, want het herhaalt zich keer op keep. Het begint op het 'ik hou van Holland-spel' te lijken, want deze meneer Chung heeft precies hetzelfde stemgeluid: 'raad het recept'.

Aangekomen in Phnom Pehn zien we vooral veel stof en een stad die in aanbouw is. Alles in de steigers, huizen die tussen de vervallen hokjes/winkeltjes worden gebouwd. Veel armoede is te zien en bedelaars van jong tot oud. Het is drukkend warm en met onze tas op de rug gaan we op zoek naar onze guesthouse. Halverwege even wat eten/drinken om bij te komen en de indrukken die we nu al hebben opgedaan te laten bezinken. Na onze tassen te hebben gedropt lopen we naar de eerste tempel 'wat phnom'. Op zoek naar wat logica van de straten, zien we een marktje voor ons. 'Daar overheen??' roept Ramoon? De paadjes van de markt worden steeds smaller en loopt over in een overdekte markt. De warmte, de mensen, de geuren en het spul wat verkocht wordt komt steeds meer op ons af. Dit omdat het marktspul nog half leeft. Kippen die opgestapeld op de grond liggen, maar te uitgeput zijn om te vluchten. Grote vissen die op het drogen liggen te spartelen, krabbetjes en vlees dat er ongekoeld ligt met allemaal vliegen erop. Halverwege lukt het niet meer om ons voor de lucht af te sluiten (Ramona weet hoe vers vlees ruikt door der pappie die slager is....die geur was ver te zoeken). Half kokhalzend vluchten we de markt af. Leuk hoor dat 'cultuursnuiven'. De tempel is 'zo-zo' en lopen al snel terug via de boulevard om wat te drinken. We ploffen neer en zien zowel links als rechts van ons 2 oudere mannen met 2 jonge Cambodjaanse meisjes. Je ziet dit eigenlijk overal. Oudere mannen die alleen op reis zijn, ziet Ramoon aan als verdacht...tsja, wat moet je anders in zo'n stoffige stad?!! 'S avonds eten we bij een restaurantje 'friends'. Het is een restaurant die stampusvol zit. Hier worden kansarme straatkinderen opgeleid om in een restaurant te werken. Super goed initiatief en heerlijk eten voor 5 dollar (als je hier geld pint krijg je dollars en wanneer je hiermee betaalt krijgt je het kleinste gedeelte Cambodjaans geld voor terug).

Met een volle buik lopen we terug naar de kamer waar we 2 kakkerlakken aantreffen in de douche. Lekker dan! Dat wordt vannacht geen wc stop!! De volgende ochtend regelen we bij ons hotel een tuktuk die ons bij de killing fields brengt, vervolgens het s21 museum en een 'drop off' bij the Royal palace. Scheelt weer wat km's op de pijnlijke voetjes (nog f wennen ad wandelingen op de flipflops). Een mondkapje is geen overbodige luxe. De uitlaatgassen en stof zorgen er na 5 minuten voor dat je huid aanvoelt alsof je een dag strand hebt gepakt. Aangekomen bij 'the killigfields', krijgen we een audioset mee en wordt er stap voor stap in het Nederlands verteld wat zich hier voor gruweldaden hebben afgespeeld. Het komt bij ons binnen als een bom, vreselijk! Te bedenken dat één vierde van de bevolking dood is gemarteld (want kogels waren te duur). Overdag moesten de mensen keihard werken op het land, in de brandende zon. Er was geen eten en 's nachts ging de muziek aan om het geschreeuw van het martelen tot aan de dood te maskeren. De boom waar baby's onder het toezien van hun moeders op zijn doodgeslagen. Na de killing fields staan palmbomen niet alleen meer voor vakantie / tropisch weer. De schors, waar de palmbladen op leunen zijn gekarteld en zijn zo scherp dat ze werden gebruikt om de keel door te snijden. Een aantal uitdrukkingen van pol pot (leider van de rode khmer): 'beter 1 onschuldig mens doden dan 1 schuldige laten ontkomen' of 'om met een schone lei te beginnen, moet je het bij de wortels (kinderen) aanpakken'. Vreselijk! Nadat we de killing fields hebben bezocht brengt de man van de tuktuk ons naar het museum S21. Het was een school, maar werd door de rode khmer gebruikt als gevangenis waar (voordat ze naar de killing fields werden gebracht) de gevangenen net zo lang martelde tot ze een bekentenis aflegden van verraad (denkwijze die niet aansloot bij die van Pol Pot). Heftig dagje dus :-) die we hebben afgesloten door f af te koelen in het zwembad om de hoek van onze guesthouse. Onze laatste avond hier gaan we in de wildernis op zoek naar een eettentje. Hoooo!!! Nee, niet weer over die markt. Op tripadvisor hadden we wat opgezocht, want als je ziet wat er aan de straat wordt verkocht, de markt, we een rat ijverig een keuken hebben zien klimmen en de kakkerlakken in onze douche...dan zitten hoofd en maag (en neus) op 1 lijn met elkaar.

Door de donkere straten word je opnieuw geconfronteerd met hoe arm Cambodja is. Het sextoerisme, de straatkinderen/gezinnetjes en vooral de stof en vuilnis op de wegen die een penetrante geur achterlaten. Het eettentje kunnen we niet zo snel vinden dus lopen terug 'op goed geluk' om wat anders te vinden. Uiteindelijk vinden we iets waar veel backpackers zitten. Op het dakterras aangekomen, een heerlijk briesje en keiharde muziek. We gaan iets aan de buitenkant zitten zodat we zo nu en dan nog wat tegen elkaar kunnen zeggen en Ramoon zo nu en dan luistert naar wat Suus te vertellen heeft (concentratievermogen van een vis namelijk wanneer er teveel prikkels zijn). Na een uur op ons eten gewacht te hebben (en the happy rooftop inmiddels de hangry rooftop is geworden) heeft Ramoon haar eerste Cambodjaanse curry te pakken...khmer curry! Heerlijk met rijst...als 't buikje daar maar geen last van krijgt. Morgen namelijk 6 uur id bus naar Siem Reap! De Afrikaans aangeschoten man naast ons vraagt met een Jamaicaans accentje waar we vandaan komen en waar we naar toe reizen. We komen niet verder dan 'Siem Reap' want bij het horen van deze plaats begint hij aan 1 stuk door te ratelen over hoe leuk het daar wel niet is. Veel schoner, mooie tempels (zijn Amerikaanse tafelgenoot vult hem ondertussen ratelend aan) en veel politie. In pnohm pehn is nergens politie te zien en dat verklaart een hoop ;-) Nadat het stel is uitgepraat vertrekken ze en geeft de Nigeriaan ons nog een mooie witte glimlach cadeau 'bye girls'.

De volgende ochtend reizen we door en ontdekken we toch nog een klein verkeersregeltje. Het mannetje die ons namelijk naar de bus van Siem Reap brengt, kijkt alleen maar naar rechts wanneer hij een kruispunt oversteekt. Gedurende de oversteek geldt vervolgens 'wie het eerst haalt, die het eerst maalt' en 'the bigger, the stronger', want het meisje van rechts op der brommerT moet wachten op ons. We worden gedropt bij het busstation...op naar Siem Reap!