Tijdens de busritjes..nouja ritten (in ieder geval 4 uur per doorreis) over de zeer slechte wegen, reis je door berglandschap, akkers waar buffels het land nog bewerken, landbouw met vooral bananenbomen en suikerriet en een uitzicht op een uitgestrekte 'savanne' met wilde koeien, paarden, varkens en geiten. Tussendoor tref je ranches met cowboys, kleine primitieve dorpjes en iets verder gevorderde dorpjes (waar je overigens ook overal paard en wagens ziet). In NL zie je veel spreeuwen in de lucht, hier heel veel roofvogels. Kortom genoeg te zien tijdens de lange, hobbelige ritjes.

Aangekomen in Holguin, tussen de roepende 'taxi taxi' en 'bici bici' (fietstaxi) treffen we een vriendelijke Cubaan die ons op weg brengt naar het centrum van Holguin. Geen toerist te bekennen, maar wel één van de best aangeschreven casa's van dit stadje; Barbara. Aangestaard alsof we verdwaald waren kwamen we hier aan in een nette kamer. Maar even het stadje verkennen. We besluiten direct één van de (letterlijke) hoogtepunten te bezoeken; Loma de la Cruz. Een kruis bovenaan de heuvel met een trap met zo'n 450 treden. Fit als we zijn hebben we al gauw de klim overleefd en hebben we een verre uitkijk over de omgeving. Opvallend is dat zelfs de politie ons nafluit...denk je ook veilig te zijn! Ha! Als we weer naar beneden gaan worden we gevolgd...niet zo prettig. Met een 'GO' en zwaai van Ramona is het de jongen duidelijk dat hij moet wieberen.. Jammer voor hem, geen toeristenbuit vandaag! ;-)

Op zoek naar wat te eten of een terrasje blijkt lastiger dan verwacht. De supermarkten verkopen ook hier alleen drank en juice. Geen water, geen cola, geen broodjes of koekjes. Dus maar een fles Havana rum ingeslagen voor €4,50! Als je wat te eten wilt kun je dat op straat doen bij allerlei kraampjes. Voor $5 CUP (€0,15 ong.) heb je een pizzapunt, opvallend veel Italiaanse eetgelegenheden hier. Men staat trouwens buiten in de rij voor restaurants/ijssalons (vol=vol, het zal het waard geweest zijn). Uiteindelijk een cafeetje gevonden die ons kon voorzien van een toast met gebakken ei en koffie (wauw!). Even bijkomende van alles zien we heel veel mensen met een ijsje lopen..nouja 2 ijsjes. Waarom? Geen idee! Maar iedereen heeft er 2!

De volgende dag besluiten we diezelfde avond door te reizen. Holguin had minder te bieden dan gehoopt en waren dan ook snel uitgekeken. Daarbij komt dat waar we dan even wilden kijken, alles dicht was haha! Een heel ander stadje weer dan Santiago. In de middag doen we een poging tot het vinden van het Ché Guevara monument, maar het blijkt een behoorlijk end lopen tot buiten de stad. Op slippertjes met dikke enkels toch niet zo heel fijn. Onderweg nog wel even een stop gemaakt bij het Honkbalstadion.

Terug lopende horen we gegil/gekrijs, een zelfde soort geluid als dat we de avond ervoor hadden gehoord vanuit onze casa. Het indringende geluid komt van één van de daken, een laatste noodkreet van een varken dat daar geslacht wordt. Akelig, maar de keiharde waarheid hier en niemand lijkt er van op te kijken. Net als de verkoop van hondjes, katjes en andere huisdieren op straat...

Rond 4en zijn we een beetje uitgeslenterd in de straatjes en komen we terug in de casa. Wat bleek, nieuwe gasten en jawel...uit Hollanda! Wat fijn om even Nederlands een babbeltje te kunnen maken. De man met zijn dochter (inmiddels 4 uur aanwezig en ook al uitgekeken in het stadje) nodigt ons uit om een biertje te doen, om de tijd te doden tot 23 uur (vertrek van de nachtbus naar Trinidad). En zo hebben we een hele gezellige avond met hen doorgebracht. Een avondje zonder na te worden gefloten door alle mannen, zonder luchtkusjes en psst psst... Heerlijk ;-)